Φούλα (από το ομορφούλα), μια ψυχή όμορφη, που κάποτε φοβόταν ακόμη και να ζήσει.
Τα μάτια της — καθρέφτες των δεινών που έχει περάσει — γεμάτα αγωνία, πόνο, απογοήτευση.
Κι όμως, μέσα τους αναβλύζει κάτι βαθύτερο. Μια σιωπηλή παράκληση για αγάπη. Μια ντροπαλή ελπίδα που αρνείται να σβήσει.

Σκελετωμένη, καταπονημένη, τυλιγμένη στο σκοτάδι της εγκατάλειψης, τρύπωσε μια νύχτα στην αυλή μιας εθελόντριας για να κρυφτεί· μιας γυναίκας που στάθηκε φύλακας άγγελος και καταφύγιο μαζί.

Εκεί, ανάμεσα στα λουλούδια που ανοίγουν τα πέταλά τους στο φως, άρχισε να ανθίζει η δική της προσδοκία για σωτηρία. Έμαθε πως υπάρχει κι άλλη όψη του κόσμου, μια όψη ζεστή που μυρίζει λιακάδα, αγκαλιά και κόκκινα τριαντάφυλλα.

Μέρα με τη μέρα, η Φούλα απελευθερώνεται από τα δεσμά του φόβου. Μαθαίνει να εμπιστεύεται το χέρι που την αγγίζει απαλά, να αποζητά τη συντροφικότητα, να νιώθει ξανά ασφάλεια.

Είναι πλάσμα γλυκό, ευγενικό, που αγαπά κάθε τι ζωντανό. Δεν κάνει φασαρία· θα σταθεί δίπλα σου ήσυχα, να σου κρατάει συντροφιά. Θα σε κοιτάξει με εκείνο το βλέμμα υπόσχεσης — ότι είναι εδώ για σένα. Θα γίνει η παρηγοριά σου στις δύσκολες στιγμές και θα σε λατρέψει με όλο της το είναι.

Η Φούλα δεν ζητά λύπηση. Ζητά μια ευκαιρία. Μια θέση στη ζωή σου. Μέσα σε αυτήν την πληγωμένη ψυχή χτυπά μια καρδιά που, παρά τα όσα πέρασε, συνεχίζει να πιστεύει στην αγάπη.

Αν μέσα στα μάτια της, αναγνωρίζεις ένα κομμάτι της ψυχής σου, στείλε μας μήνυμα.