Η Λούλα δεν είναι ένα αδέσποτο σκυλάκι. Είναι ένα πλάσμα που λίγο καιρό πριν, είχε σπίτι και ανθρώπους που πίστευε πως την αγαπούσαν.

Βρέθηκε από μια εθελόντρια να περιπλανιέται ανάμεσα σε ερείπια, σε ένα γκρεμισμένο σπίτι. Φοβισμένη, με αργά, διστακτικά βήματα, προσπαθούσε να καταλάβει πού βρίσκεται. Ο λόγος; Η Λούλα είναι τυφλή.

Περίμενε μέρες στο κτηνιατρείο, ελπίζοντας πως εκείνοι που την πρόδωσαν θα έρθουν να την αναζητήσουν. Μα δεν ήρθε κανείς. Κι έτσι, η Λούλα ήρθε στον χώρο φιλοξενίας μας.

Η ζωή στον χώρο φιλοξενίας είναι δύσκολη, για κάθε σκύλο. Πόσο μάλλον για μια ηλικιωμένη ψυχή, που δεν βλέπει. Νέοι ήχοι, μυρωδιές, και κάθε βήμα μια ακόμη πρόκληση. Κι όμως, η Λούλα εκπέμπει μία ήρεμη δύναμη, απέραντη γλυκύτητα και υπομονή. Μαθαίνει ξανά να κινείται στο νέο μέρος που ζει και να προσαρμόζεται, αποδεικνύοντας ότι η εμπιστοσύνη και η πίστη μπορούν να ξαναγεννηθούν.

Και όταν της φοράς το λουρί, η Λούλα μεταμορφώνεται. Η ουρά της κουνιέται πέρα-δώθε, τα βήματά της αποκτούν σιγουριά. Με ένα τρυφερό χέρι να την καθοδηγεί, ο κόσμος της γίνεται λιγότερο σκοτεινός. Περπατά θαρραλέα, σαν να θέλει να μας δείξει ότι τη ζωή αξίζει να τη ζεις σε κάθε της στιγμή… ακόμα κι όταν δεν μπορείς να τη δεις.

Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι αυτό που πάντα άξιζε: μια καρδιά να την αγαπήσει χωρίς όρους και να κάνει τα χρόνια που της απομένουν πραγματικά «χρυσά», γεμάτα χάδια και ζεστασιά.

Γιατί η Λούλα μπορεί να μην βλέπει με τα μάτια της, αλλά βλέπει με την καρδιά. Και αν της δώσετε την ευκαιρία, θα σας δείξει τι σημαίνει αγάπη αληθινή.

Αγνή, υπομονετική και ατέλειωτη.