Χρήσιμες πληροφορίες

Μια ερώτηση που βασανίζει πολλούς ιδιοκτήτες. Άλλοι σκέφτονται ότι πάμε κόντρα στην φύση, άλλοι ότι στερούμε κάποια χαρά στο ζώο και άλλοι φοβούνται την ίδια την επέμβαση. Πόσες και ποιες από αυτές τις σκέψεις μας έχουν βάσιμους φόβους και ανησυχίες όμως; Και ποιες είναι οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης γέννας; Είναι άραγε τόσο σημαντικές;

Τι είναι η στείρωση;

Στα θηλυκά ζώα είναι η αφαίρεση των εσωτερικών γεννητικών οργάνων (ωοθήκες και μήτρα) και στα αρσενικά είναι η αφαίρεση των όρχεων. Είναι η πιο συχνή χειρουργική επέμβαση για έναν κτηνίατρο ζώων συντροφιάς. Με τον σωστό προεγχειρητικό έλεγχο και την σωστή διαχείριση του ζώου μετά την επέμβαση, το ζώο αναρρώνει χωρίς κάποιο κίνδυνο ή δυσφορία.

Ωφελεί την υγεία του ζώου μου η στείρωση; Τι άλλα οφέλη μπορεί να αποκομίσω εγώ ή το ζώο μου;

Οι ιδιοκτήτες θηλυκών ζώων θα ξέρουν ότι έχουν γλιτώσει από το κίνδυνο του καρκίνου της μήτρας και των ωοθηκών, όπως και της πυομήτρας. Η τελευταία είναι μία πολύ επικίνδυνη κατάσταση, όπου η μήτρα μολύνεται από κάποιο μικροοργανισμό και γεμίζει πύον.  Χρήζει άμεσης χειρουργικής επέμβασης και έχει λίγες πιθανότητες επιβίωσης του ζώου. Επίσης μειώνεται η πιθανότητα καρκίνου των μαστών. Μάλιστα μελέτες δείχνουν ότι στείρωση μετά τον πρώτο οίστρο μειώνουν κατά 70% την πιθανότητα αυτή και μετά τον δεύτερο ή τρίτο κατά 50%. Δεν έχουμε πλέον φαινόμενα ψευδοκύησης, όπου αλλάζουν την συμπεριφορά και την διάθεση του ζώου και αυξάνουν τον κίνδυνο μαστίτιδας. Τέλος δεν υπάρχει οίστρος (περίοδος) οπότε αποφεύγουμε επίδοξους «γαμπρούς» που μπορεί να μαζεύονται στην βόλτα ή έξω από το σπίτι και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Τα αρσενικά δεν κινδυνεύουν από καρκίνο των όρχεων, ενώ μειώνονται οι πιθανότητες για υπερπλασία του προστάτη. Επίσης αποφεύγουμε την ενοχλητική συμπεριφορά του «μαρκαρίσματος» και μειώνεται η έντονη μυρωδιά των ούρων.

Τέλος και τα δύο φύλα δεν εμφανίζουν τάση για φυγή, λόγω επιθυμίας ζευγαρώματος, φωνές ή κλάματα και γίνονται πιο ήρεμα χωρίς την ένταση που δημιουργούν οι διακυμάνσεις των ορμονών. Και φυσικά αποφεύγουμε ασθένειες όπως το αφροδίσιο μεταδοτικό νεόπλασμα στους σκύλους, το AIDS και την ιογενή λευχαιμία στις γάτες και τα διάφορα δαγκώματα και πιθανά ατυχήματα στην προσπάθεια για ζευγάρωμα.

Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια στείρωση;

Τα αγαπημένα σας κατοικίδια δεν θα σταματήσουν να είναι παιχνιδιάρικα ή να έχουν τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα. Το μόνο που θα διακοπεί θα είναι ο οίστρος στα θηλυκά και η έντονη επιθυμία για ζευγάρωμα στα αρσενικά. Ένας αρσενικός σκύλος μπορεί να έχει στύση, αλλά και να ζευγαρώσει (χωρίς φυσικά να είναι γόνιμος), απλά δεν θα έχει αυτή την ανησυχία συνεχώς. Το μόνο που αλλάζει είναι ο μεταβολισμός του ζώου σας, οπότε θα πρέπει η διατροφή του να είναι ελεγχόμενη. Στις γάτες υπάρχει μία μεγαλύτερη προδιάθεση για να δημιουργηθούν ουρόλιθοι, αλλά με τις κατάλληλες τροφές για στειρωμένα, ο κίνδυνος αυτός εξαλείφεται.

Γιατί τα στειρώσω το ζώο συντροφιάς μου;

Η στείρωση είναι μία υπεύθυνη και ανθρώπινη παρέμβαση στην ομαλή εξέλιξη της ζωής του ζώου σας. Μακροπρόθεσμα είναι ό,τι καλύτερο για όλους στην οικογένεια, αλλά προπάντων για το ίδιο το ζώο. Δεν στερεί τίποτα από την φυσιολογική συμπεριφορά του, όπως μερικές φορές αισθανόμαστε σκεπτόμενοι ανθρωποκεντρικά. Από την στιγμή που επιλέξαμε το ζώο μας να ζει σε «τεχνητό» περιβάλλον (κήπους, διαμερίσματα, περιφραγμένους χώρους), στερώντας του την επιλογή να ζευγαρώνει κάθε 6 μήνες, το πιο σωστό είναι να το ανακουφίσουμε από μια ανεκπλήρωτη επιθυμία. Έρευνες δείχνουν ότι τα στειρωμένα ζώα κερδίζουν 2-3 χρόνια ζωής!

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι συμβάλετε στο να περιοριστεί η αύξηση των αδέσποτων ζώων, που ήδη υπάρχουν στους δρόμους και βρίσκουν οικτρό θάνατο. Έστω και αν καταφέρουμε να βρούμε οικογένειες στα 8-10-15 κουτάβια ή 5 γατάκια που θα γεννηθούν από το κατοικίδιό μας, ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα καταλήξουν στο δρόμο, καθώς δεν είναι όλοι υπεύθυνοι. Δυστυχώς τα φαινόμενα των κουταβιών σε κάδους, των νεογέννητων γατιών μέσα σε σακούλες είναι κάτι παραπάνω από συχνά. Ας μην ξεχνάμε ότι το 70% των αδέσποτων, ξεκινάει από γέννες δεσποζόμενων.

Μύθοι και πραγματικότητα:

-«Θα παχύνει». Ήδη έχουμε πει ότι παρόλο που αλλάζει ο μεταβολισμός, το κατοικίδιό μας μπορεί να παραμείνει στα σωστά κιλά όσο του παρέχουμε επαρκή άσκηση και σωστή διατροφή σε ποιότητα και ποσότητα.

-«Δε θέλω να χάσει τον ανδρισμό του/θηλυκότητα του». Οι όρχεις και οι ωοθήκες  δεν είναι το μόνο όργανο που παράγει τεστοστερόνη ή οιστρογόνα. Το ζωάκι μας θα έχει την ταυτότητά του και τα χαρακτηριστικά του φύλου του και μετά την στείρωση. Τα ζώα δεν ζευγαρώνουν για την απόλαυση αλλά γιατί το ένστικτο και οι ορμόνες τους, τους οδηγούν στο να θέλουν να διαιωνίσουν το είδος τους. Την έλλειψη του ζευγαρώματος την νοιώθουν πριν την στείρωση, καθώς τους στερούμε να κάνουν αυτό που λένε οι ορμόνες τους. Μετά από αυτή, δεν έχουν πλέον άλλο προβληματισμό.

-«Είναι καλύτερα να γεννήσει μία φορά πριν στειρωθεί, για να νιώσει τη χαρά της μητρότητας». Καθαρά ανθρωποκεντρική άποψη. Από πλευράς υγείας δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από μία γέννα. Αντίθετα εμείς θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το άγχος αρκετών μελλοντικών αδέσποτων.

-«Δε θέλω να πάω κόντρα στη φύση». Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για το περιβάλλον διαβίωσης των μικρών μας φίλων. Όπως κρατάμε το περιβάλλον που ζουν καθαρό και την διατροφή τους ισορροπημένη, έτσι ώστε να ζήσουν πολλά χρόνια υγιή, έτσι πρέπει να μεριμνήσουμε και για την αναπαραγωγική τους υγεία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα τα αφήσουμε να ζευγαρώσουν όσες φορές θα ζευγάρωναν στο φυσικό τους περιβάλλον.

-«Το κόστος μιας στείρωσης είναι απαγορευτικό». Είναι μία επέμβαση που θα πληρώσετε μία φορά και θα ισχύσει για το υπόλοιπο της ζωής του ζώου σας. Θα σας στοιχίσει πολύ λιγότερο από αυτά που θα χρειαστείτε σε μια ενδεχόμενη «ανεπιθύμητη κύηση», το κόστος κάποιας θεραπείας σεξουαλικώς μεταδιδόμενου νοσήματος ή την ψυχολογική φθορά στην περίπτωση της πυομήτρας ή του καρκίνου.

Δύο νόμοι βρίσκονται πλέον σε ισχύ για την προστασία των ζώων συντροφιάς. Ο 4039/2012 και ο 4235/2014. Ορίζουν τους κανόνες της ευζωίας των ζώων και τις κυρώσεις σε περίπτωση που αυτοί δεν τηρούνται. Ευζωία είναι το σύνολο των κανόνων, που πρέπει να εφαρμόζει ο άνθρωπος στα ζώα, αναφορικά με την προστασία τους και την καλή μεταχείρισή τους, έτσι ώστε να μην πονούν και υποφέρουν. Αφορούν την παραμονή τους σε χώρο στεγνό, καθαρό και προστατευμένο από τις καιρικές συνθήκες, χωρίς να είναι μόνιμα δεμένα ή να μένουν μέσα σε ακατάλληλες κατασκευές, τη φροντίδα για ιατρική περίθαλψη και χορήγηση κατάλληλης τροφής και νερού, την καθημερινή άσκηση ή τον περίπατό τους και γενικά τη μέριμνα για σεβασμό της ύπαρξής τους.

Ο ιδιοκτήτης του δεσποζόμενου ζώου συντροφιάς έχει της παρακάτω υποχρεώσεις:

α) να μεριμνά για τη σήμανση και την καταγραφή του ζώου του, καθώς και για την έκδοση βιβλιαρίου υγείας πριν εγκαταλείψει το ζώο τον τόπο γέννησής του και οπωσδήποτε μέσα σε προθεσμία δύο μηνών από τη γέννηση αυτού ή μέσα σε ένα μήνα από την εύρεση ή απόκτησή του, καθώς και να τοποθετεί σε εμφανές σημείο του περιλαίμιου του ζώου μεταλλική κονκάρδα, η οποία παρέχεται από τους κτηνιάτρους κατά την πραγματοποίηση του αντιλυσσικού εμβολιασμού του,

β) να δηλώνει μέσα σε πέντε ημέρες την απώλεια του ζώου του σε κτηνίατρο, που έχει πιστοποιηθεί στη Διαδικτυακή Ηλεκτρονική Βάση σήμανσης και καταγραφής των ζώων συντροφιάς και των ιδιοκτητών τους,

γ) να τηρεί τους κανόνες ευζωίας του ζώου και να μεριμνά για την κτηνιατρική εξέτασή του, η οποία αποδεικνύεται από τη σχετική εγγραφή στο βιβλιάριο υγείας ή στο διαβατήριο του ζώου, καθώς και να μεριμνά για την εξασφάλιση άνετου, υγιεινού και κατάλληλου καταλύματος, προσαρμοσμένου στο φυσικό τρόπο διαβίωσης του ζώου, που να του επιτρέπει να βρίσκεται στη φυσική του όρθια στάση, χωρίς να εμποδίζονται οι φυσικές του κινήσεις και η δυνατότητά του για την πραγματοποίηση της απαραίτητης για την υγεία και την ευζωία του άσκησης,

δ) να εφοδιάζεται με το διαβατήριο του ζώου του, εάν πρόκειται να ταξιδέψει με αυτό στο εξωτερικό,

ε) να μην εγκαταλείπει το ζώο του, ενώ σε περίπτωση που επιθυμεί να αποχωριστεί το ζώο συντροφιάς, πρέπει να γνωστοποιεί στην αρμόδια υπηρεσία του Δήμου του τόπου της κατοικίας του την πρόθεσή του αυτή, να το παραδίδει σε αυτόν και να λαμβάνει από πιστοποιημένο κτηνίατρο αντίγραφο της μεταβολής της εγγραφής του ζώου του στη Διαδικτυακή Ηλεκτρονική Βάση σήμανσης και καταγραφής των ζώων συντροφιάς, όπου θα αναφέρεται ο Δήμος ως προσωρινός κάτοχος του αδέσποτου πλέον ζώου,

στ) να μεριμνά για τον άμεσο καθαρισμό του περιβάλλοντος από τα περιττώματα του ζώου εκτός αν πρόκειται για σκύλο βοήθειας,

ζ) να μεριμνά για τη στείρωσή τους, εφόσον δεν επιθυμεί τη διατήρηση των νεογέννητων ζώων ή δεν μπορενα τα διαθέσει σε νέους ιδιοκτήτες.

η) να προσκομίζει ή αποστέλλει ταχυδρομικά, επί αποδείξει, στον οικείο Δήμο αντίγραφο του πιστοποιητικού ηλεκτρονικής σήμανσης του ζώου του.

Ο ίδιος νόμος ορίζει ότι ο κάτοχος του ζώου συντροφιάς ευθύνεται για οποιαδήποτε βλάβη ή ζημιά, που προκαλείται από το ζώο. Για τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς, η αντίστοιχη ευθύνη βαρύνει τον οικείο Δήμο.

Ειδικά ο ιδιοκτήτης σκύλου: α) μεριμνά για να γίνεται ο περίπατος του σκύλου πάντα με συνοδό, β) οφείλει να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μην εξέρχεται ελεύθερα ο σκύλος του από το χώρο της ιδιοκτησίας του και εισέρχεται σε χώρους άλλων ιδιοκτησιών ή σε κοινόχρηστους χώρους, γ) για την αποφυγή ατυχημάτων υποχρεούται κατά τη διάρκεια του περιπάτου να κρατάει το σκύλο του δεμένο και να βρίσκεται σε μικρή απόσταση από αυτόν. Η ίδια υποχρέωση ισχύει και για τον οποιονδήποτε συνοδό του ζώου, πέραν του ιδιοκτήτη του. Οι υποχρεώσεις αυτές δεν ισχύουν για τους σκύλους βοηθείας, καθώς και για τους σκύλους φύλαξης ποιμνίων, τους κυνηγετικούς σκύλους και τους σκύλους έρευνας και διάσωσης κατά τη διάρκεια της φύλαξης του ποιμνίου, του κυνηγιού,  της εκπαίδευσης και της έρευνας και διάσωσης, αντίστοιχα.

Σε περίπτωση τραυματισμού ζώου συντροφιάς σε τροχαίο ατύχημα, ο υπαίτιος της πράξης αυτής,  υποχρεούται να ειδοποιήσει άμεσα τον οικείο Δήμο,  προκειμένου να παρασχεθεί στο τραυματισμένο ζώο η απαραίτητη κτηνιατρική φροντίδα.

Ο ιδιοκτήτης κυνηγετικού σκύλου κατά τη διάρκεια του κυνηγιού ή την οποιαδήποτε μετακίνησή του μαζί με το σκύλο του για το σκοπό αυτόν έχει την υποχρέωση να φέρει μαζί του ενημερωμένο το βιβλιάριο υγείας ή το διαβατήριο του σκύλου του.

Αφαιρείται η άδεια κυνηγιού από κυνηγό, του οποίου ο σκύλος, που χρησιμοποιείται στο κυνήγι, δεν έχει σημανθεί και δεν έχει εγγραφεί χειρόγραφα ή με την ετικέτα ταυτοποίησης, ο αριθμός της σήμανσης στο βιβλιάριο υγείας ή στο διαβατήριο του ζώου συντροφιάς, μέχρι να σημανθεί το συγκεκριμένο ζώο. Τα μέσα μεταφοράς,  που χρησιμοποιούνται στην περίπτωση αυτή, πρέπει να είναι κατάλληλα με επαρκή χώρο, φωτισμό και αερισμό και να ικανοποιούν τις φυσιολογικές ανάγκες του ζώου.

Απαγορεύεται η αφαίρεση του μέσου ηλεκτρονικής σήμανσης από τον ιδιοκτήτη του ζώου συντροφιάς (με σκοπό να αποτραπούν φαινόμενα εγκατάλειψης ζώου)  ή από άλλο πρόσωπο ή από κτηνίατρο (με σκοπό την αποτροπή παράνομου σκοπού).

Όσον αφορά την κακοποίηση των ζώων, απαγορεύεται ο βασανισμός, η κακοποίηση, η κακή και βάναυση μεταχείριση οποιουδήποτε είδους ζώου, καθώς και οποιαδήποτε πράξη βίας κατ’ αυτού, όπως ιδίως η δηλητηρίαση, το κρέμασμα, ο πνιγμός, το κάψιμο, η σύνθλιψη και ο ακρωτηριασμός. Η στείρωση του ζώου καθώς και κάθε άλλη κτηνιατρική πράξη με θεραπευτικό σκοπό, δεν θεωρείται ακρωτηριασμός.

Επίσης απαγορεύεται, εξαιρουμένων των περιπτώσεων κινηματογραφικών ταινιών και γενικότερα οπτικοακουστικού υλικού εκπαιδευτικού προσανατολισμού, η πώληση, εμπορία και παρουσίαση – διακίνηση μέσω διαδικτύου οποιουδήποτε οπτικοακουστικού υλικού, όπως βίντεο ή άλλου είδους κινηματογραφικού ή φωτογραφικού υλικού στα οποία απεικονίζεται οποιαδήποτε πράξη βίας εναντίον ζώου, καθώς και σεξουαλική συνεύρεση μεταξύ ζώων ή μεταξύ ζώου και ανθρώπου με σκοπό το κέρδος ή τη σεξουαλική ικανοποίηση ατόμων που παρακολουθούν ή συμμετέχουν σε αυτά. Στην ανωτέρω απαγόρευση συμπεριλαμβάνεται και η περίπτωση της μονομαχίας μεταξύ ζώων.

Στο επόμενο άρθρο θα ενημερωθείτε για τις διοικητικές κυρώσεις και τα προστίμα σε περίπτωση παράβασης των παραπάνω.

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου σας παρουσιάζουμε τα πρόστιμα σε περίπτωση παράβασης των διατάξεων των νόμων 4039/2012 και 4235/2014.

– Μη εφαρμογή από τον ιδιοκτήτη, τον κάτοχο ή τον υπεύθυνο των ζώων, των κανόνων προστασίας και καλής μεταχείρισής τους, ώστε να εξασφαλιστεί ο σεβασμός της ύπαρξής τους: 500 ευρώ

– Παράλειψη προσκόμισης στον οικείο Δήμο του αντιγράφου του Πιστοποιητικού ηλεκτρονικής ταυτοποίησης: 300 ευρώ

– Παράλειψη εμπρόθεσμης σήμανσης και καταγραφής του ζώου συντροφιάς ή δήλωσης της απώλειας του ζώου συντροφιάς: 300 ευρώ

– Παράλειψη τήρησης των κανόνων ευζωίας του ζώου συντροφιάς ή της κτηνιατρικής εξέτασης του ζώου: 300 ευρώ

– Μη κατοχή διαβατηρίου/βιβλιαρίου υγείας του ζώου σε περίπτωση ταξιδιού στο εξωτερικό ή πριν εγκαταλειφθεί ο τόπος προέλευσης: 300 ευρώ

– Εγκατάλειψη του ζώου χωρίς τήρησης της σωστής διαδικασίας και αποφυγή στείρωσης: 300 ευρώ

– Απουσία εν ισχύ αντιλυσσικού εμβολιασμού και μη τοποθέτηση κονκάρδας ή παράλειψη άμεσου καθαρισμού του περιβάλλοντος από τα περιτώματα του ζώου: 100 ευρώ

– Παράλειψη τήρησης των κανόνων για τον ασφαλή περίπατο του σκύλου, ή πρόκληση ζημιάς από σκύλο ή παρτάλειψη λήψης μέτρων πρόληψης της εξόδου του σκύλου από την ιδιοκτησία του κυρίου/κατόχου/φύλακα: 300 ευρώ

– Μη κατοχή ενημερωμένου διαβατηρίου/βιβλιαρίου υγείας του κυνηγετικού σκύλου σε οποιαδήποτε μετακίνηση του ζώου: 300 ευρώ

– Δημοσίευση αγγελίας για ζώα συντροφιάς προς υιοθεσία ή δωρεάν παραχώρηση ή πώληση σε έντυπο, φυλλάδιο ή ιστοσελίδα ή τοιχοκόλληση, χωρίς αναφορά του αριθμού ηλεκτρονικής σήμανσης ή των στοιχείων του φιλοζωικού σωματείου που διαθέτει το ζώο:  300 ευρώ

– Είσοδος στην ελληνική επικράτεια ζώου συντροφιάς που δεν έχει ηλεκτρονική σήμανση: 300 ευρώ

– Αφαίρεση του μέσου ηλεκτρονικής σήμανσης από τον ιδιοκτήτη ή άλλο πρόσωπο ή τον κτηνίατρο: 3.000 ευρώ και αφαίρεση άδειας επαγγέλματος του κτηνίατρου

– Εκτροφή, αναπαραγωγή ή πώληση ζώων συντροφιάς για εμπορικούς σκοπούς χωρίς άδεια: 3.000 ευρώ

– Παράλειψη σήμανσης και καταχώρησης των εκτρεφόμενων, αναπαραγόμενων ή προς πώληση σκύλων και γατών: 3.000

– Πώληση ζώου συντροφιάς κάτω των 8 εβδομάδων: 1.000 ανά ζώο

– Παράλειψη τήρησης των κανόνων ευζωίας, των υγειονομικών διατάξεων και των αστυνομικών διατάξεων περί κοινής ησυχίας για ζώα συντροφιάς που διατηρούνται σε μονοκατοικίες και διαμερίσματα, διατήρηση περισσότερων από 2 ζώων συντροφιάς σε διαμέρισμα πολυκατοικίας, όπου ο κανονισμός απαγορεύει τη διατήρηση ζώων συντροφιάς: 500 ευρώ ανά ζώο

– Διατήρηση και παραμονή ζώου σε κοινόχρηστο χώρο ή σε κήπο πολυκατοικίας: 300 ευρώ ανά ζώο

– Μεταφορά ζώου συντροφιάς σε μέσο μαζικής μεταφοράς χωρίς τήρηση των οριζόμενων κανόνων: 300 ευρώ ανά ζώο

– Ανυπαρξία ειδικών κλουβιών σε επιβατικά πλοία για τη μεταφορά μεγάλων ζώων συντροφιάς: 5.000 ευρώ

– Παράληψη λήψης κατάλληλων μέτρων για την αποτροπή πρόσβασης των αδέσποτων σε απορρίμματα: 600 ευρώ

– Εκτροφή, εκπαίδευση και χρησιμοποίηση ζώου σε οποιοδήποτε είδος μονομαχίας: 10.000 για κάθε ζώο

– Εκτροφή ή/και χρησιμοποίηση σκύλου ή γάτας για Παρασκευή γούνας, δέρματος, κρέατος ή για την Παρασκευή φαρμακευτικών ή άλλων ουσιών: 10.000 ευρώ για κάθε ζώο

– Κακοποίηση, βασανισμός, κακή ή βάναυση μεταχείριση ζώου, καθώς και πώληση, εμπορία και παρουσίαση – διακίνηση μέσω Διαδικτύου οποιουδήποτε οπτικοακουστικού υλικού, στο οποίο απεικονίζεται κάθε είδους σεξουαλική συνεύρεση με ζώα καθώς και οποιαδήποτε πράξη βίας ή θανάτωση μικρών ζώων: 30.000 ανά περιστατικό

– Εγκατάλειψη τραυματισμένου ζώου μετά από τροχαίο ατύχημα: 300 ευρώ

– Η καθοιονδήποτε τρόπο άρνηση ή παρακώληση του ελέγχου που πραγματοποιούν τα αρμόδια όργανα βεβαίωσης των παραβάσεων κατά την άσκηση των καθηκόντων ελέγχου, καθώς και η μη παροχή ή η παροχή ψευδών, ελλιπών ή ανακριβών πληροφοριών και στοιχείων 300 ευρώ.

Παραλήφθηκαν μονάχα κάποιες κηρώσεις που αφορούσαν τους εκτροφείς και τις εκθέσεις ζώων συντροφιάς.

Η διατροφή του σκύλου και της γάτας μας είναι από τα πλέον σημαντικά κομμάτια της ζωής τους, για την διατήρηση της υγεία τους καθ’ όλη την διάρκεια αυτής και της σωστής ανάπτυξής τους κατά την παιδική ηλικία. Συχνά διαλέγουμε, είτε για να ευχαριστήσουμε τους μικρούς μας φίλους, είτε για την καθημερινή διατροφή τους, να δίνουμε μαγειρεμένο φαγητό ή μέρος της δικής μας τροφής. Παρακάτω αναλύονται τροφές που δεν πρέπει να καταναλώνονται από τα κατοικίδια ζώα και οι συνέπειες κατανάλωσής τους.

-Κόκκαλα: μπορούν να τραυματίσουν, σε πολλές περιπτώσεις πολύ σοβαρά, οποιοδήποτε σημείο του πεπτικού σωλήνα. Από την στοματική κοιλότητα (σπασμένα δόντια, τραυματισμοί σε ούλα, γλώσσα, ουρανίσκο κτλ), τον οισοφάγο,  το στομάχι και  το έντερο, με τον κίνδυνο της περιτονίτιδας σε περίπτωση διάτρησης των τριών τελευταίων. Επίσης ενέχει ο κίνδυνος έμφραξης του πεπτικού σωλήνα, καθώς τα κόκκαλα δεν πέπτονται. Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις καταλήγουν συνήθως σε πολύ σοβαρά χειρουργεία.

-Κρεμμύδι: Περιέχει αιμολυτικές ουσίες, τις θειοσουλφάτες, που προκαλούν αναιμία.

-Σταφύλι: Μπορεί να προκαλέσει διάρροιες και ορισμένες φορές νεφρική ανεπάρκεια. Σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να είναι και θανατηφόρο.

-Σοκολάτα, τσάι, καφές: Περιέχει μία ουσία, την θεοβρωμίνη, που εκτός από έλκη ή νευρικότητα, μπορεί να προκαλέσει καρδιακά ή αναπνευστικά προβλήματα.

-Ωμή πατάτα: Προκαλεί καρδιακά προβλήματα, εξαιτίας μιας ουσίας που περιέχει, της σολανίνης. Δεν πέπτεται από τα κατοικίδια θηλαστικά.

-Γάλα αγελάδας:  Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ζώων συντροφιάς έχει δυσανεξία στην λακτόζη, οπότε η κατανάλωση γάλακτος προκαλεί διάρροιες.

-Ξηροί καρποί: Πολλοί είναι τοξικοί για τα ζώα (πχ. φουντούκια), άλλοι μπορεί να προκαλέσουν παγκρεατίτιδα (πχ. φιστίκια Αιγίνης) και άλλοι ενέχουν τον κίνδυνο να κολλήσουν σε κάποιο σημείο του πεπτικού (καρύδια). Όλοι έχουν πολλές θερμίδες και λιπαρά ή και αλάτι, οπότε το καλύτερο είναι να μην δίνονται για κατανάλωση.

-Αβοκάντο: Περιέχει μία τοξίνη που ονομάζεται περσίνη και προκαλεί πεπτικές διαταραχές, αναπνευστικά και καρδιακά προβλήματα.

-Ωμό αυγό, κρέας, ψάρι: Το ωμό αυγό σε μεγάλες ποσότητες δεσμεύει μια βιταμίνη, την βιοτίνη, που μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα με το δέρμα και το τρίχωμα. Τα μη καλά ψημένα τρόφιμα μπορούν να μεταδώσουν παράσιτα ή μικροοργανισμούς στα κατοικίδια θηλαστικά. Το ωμό ψάρι σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να οδηγήσει σε ανεπάρκεια θειαμίνης, βιταμίνη απαραίτητη στον μεταβολισμό και την παραγωγή ενέργειας.

-Άψητο ζυμάρι, μαγιά: Ενέχει τον κίνδυνο διόγκωσης μέσα στο στομάχι ή παραγωγής αερίων, προκαλώντας πόνο ή σε σοβαρές περιπτώσεις έμφραξη.

-Συκώτι: Σε μακροχρόνια κατανάλωση επηρεάζει την μυς και το σκελετικό σύστημα, λόγω της υπερβιταμίνωσης από βιταμίνη Α.

-Ζάχαρη: Κίνδυνος παχυσαρκίας και πιθανή εμφάνιση σακχαρώδη διαβήτη.

-Αλκοόλ: Αν και συνήθως δεν το πλησιάζουν, η πιθανή κατανάλωση οδηγεί σε κώμα και θάνατο.

-Επίσης πολύ προσοχή σε κουκούτσια φρούτων που εκτός από έμφραξη μπορούν να προκαλέσουν τοξίκωση, καθώς περιέχουν κυανογόνες γλυκοσίδες.

Αυτά είναι τα κυριότερα τρόφιμα που πρέπει να αποφεύγετε να δίνετε στο σκύλο και την γάτα σας. Πολύ σημαντική είναι και η ποσότητα της τροφής που προσφέρετε καθημερινά. 25 γραμμάρια κίτρινου τυριού ισοδυναμεί με 2 γεύματα για έναν ενήλικο άνθρωπο για ένα σκύλο 10 κιλών ή 3 γεύματα για μία γάτα. Η ποσότητα που για εμάς είναι φαινομενικά μικρή, μπορεί να υπερκαλύπτει τις ημερήσιες ανάγκες του τετράποδου φίλους μας!

Ένα από τα σοβαρότερα και πολυσυζητημένα νοσήματα του σκύλου είναι η λεϊσμανίωση, η οποία είναι γνωστότερη ως Kala-azar (Καλααζάρ). Ο όρος αυτός καθιερώθηκε από τη νόσο του ανθρώπου στην Ινδία Η νόσος αυτή οφείλεται σε ένα πρωτόζωο, την Leishmania spp, και έχει χρόνια εξέλιξη. Το πρωτόζωο αυτό μπαίνει στο σώμα του σκύλου μέσω μιας σκνίπας και μπορεί να προσβάλλει όλα τα όργανα (δέρμα, ήπαρ, σπλήνα, νεφρούς κ.τ.λ.) ενώ πολλαπλασιάζεται μέσα στα κύτταρα. Ο μόνος τρόπος για άμεση μετάδοση από σκύλο σε σκύλο είναι η μετάγγισης αίματος από αιμοδότη που νοσεί. Να σημειωθεί ότι η επώαση της νόσου, δηλαδή το χρονικό διάστημα που μπορεί να παρέλθει από τη μόλυνση έως ότου ο σκύλος εμφανίσει τα συμπτώματα, κυμαίνεται από λίγους μήνες έως και περισσότερο από 3 χρόνια. Αντιθέτως, η ανίχνευση της μόλυνσης κατά κανόνα είναι δυνατή από τον πρώτο μήνα της μόλυνσης. Υπάρχουν δύο τύποι Λεϊσμανίασης: η σπλαχνική και η δερματική. Η σπλαγχνική προσβάλλει τα όργανα της κοιλιακής κοιλότητας. Τα κυριότερα συμπτώματα είναι:

-Σοβαρή απώλεια βάρους
-Απώλεια της όρεξης
-Διάρροια
-Εμετό
-Αιμορραγία από τη μύτη και
-Δυσκολία στην άσκηση

Η δερματική επηρεάζει το δέρμα και εμφανίζεται με υπερκεράτωση, υπερβολική επιδερμική απολέπιση με απώλεια του χρώματος του δέρματος και σκάσιμο του ρύγχους και των πατουσών, αλωπεκία και ξηρό, εύθραυστο τρίχωμα, οζίδια που αναπτύσσονται στην επιφάνεια του δέρματος και έλκη, ασυνήθιστα μακριά ή εύθραυστα νύχια. Πολύ συχνά βλέπουμε ταυτόχρονα και τους 2 τύπους σε ζώα που νοσούν.

Για να διαγνώσουμε την νόσο γίνονται ειδικές εξετάσει αίματος και FNA από τους λεμφαδένες. Ταυτόχρονα είναι καλό να γίνουν γενικές και βιοχημικές εξετάσεις αίματος για να δούμε την γενικότερη κατάσταση του ζώου. Η έγκαιρη διάγνωση αυξάνει την πιθανότητα επιτυχούς θεραπείας και προλαμβάνει την καταστροφή των νεφρών που είναι πολύ συχνή στην νόσο αυτή.

Οι σκύλοι είναι ευαίσθητοι να προσβληθούν σε όλες τις ηλικίες από την στιγμή που δεν εφαρμόζονται μέσα προστασίας. Με προληπτική εξέταση αίματος τουλάχιστον μία με δύο φορές ετησίως και με τη χρήση των ειδικών προϊόντων (κολλάρα, αμπούλες, spray) που απωθούν ΚΑΙ τις σκνίπες μειώνετε την πιθανότητα να μολυνθεί ο σκύλος σας. Στην αγορά κυκλοφορεί και εμβόλιο με περιορισμένο βαθμό προστασίας. Ενημερωθείτε από τον κτηνίατρο σας για την προστασία που χρειάζεται το κατοικίδιό σας ανάλογα με τις συνθήκες διαβίωσής του.

Και αν τελικά το ζώο μολυνθεί θεραπεύεται; Ανάλογα με την ηλικία του, το βαθμό προσβολής των εσωτερικών οργάνων και το προχωρημένο ή όχι της νόσου. Υπάρχουν πολλά σχήματα με συνδυασμούς φαρμάκων. Χάπια που σταματούν τον πολλαπλασιασμό του παράσιτου, σιρόπι και ενέσεις που το θανατώνουν, σιρόπι που ανεβάζει την ανοσία του οργανισμού απέναντι στο παράσιτο. Ο θεράπων κτηνίατρος καθορίζει και το ανάλογο σχήμα.
Στην Ελλάδα όλοι οι σκύλοι είναι πιθανοί φορείς του παράσιτου. Είτε μένουν μέσα, είτε μένουν στον 7ο όροφο μιας πολυκατοικίας, είτε έχουν πολύ τρίχωμα, είτε φαίνονται γεροί και δυνατοί. Μην εφησυχάζετε. Καλό φθινόπωρο και καλά αποτελέσματα στις προληπτικές εξετάσεις του σκύλου σας.

Από το 1987, που διαπιστώθηκε το τελευταίο κρούσμα λύσσας σε σκύλο, η Ελλάδα ήταν απαλλαγμένη από τη νόσο. Τον Οκτώβρη του 2012, δυστυχώς, έκανε ξανά την εμφάνισή της, με ένα κρούσμα σε αλεπού, στην Κοζάνη. Μέχρι τις 5/7/2013 τα επιβεβαιωμένα κρούσματα έχουν φτάσει 25 στον αριθμό, ενώ το νοτιότερο σημείο της Ελλάδας με κρούσμα βρίσκεται στον νομό Τρικάλων.

Η λύσσα είναι μια θανατηφόρος ζωοανθρωπονόσος, που οφείλεται σε ένα ιό. Προσβάλει όλα τα θερμόαιμα θηλαστικά και τον άνθρωπο. Μεταδίδεται μέσω του σάλιου, είτε από δάγκωμα λυσσασμένου ζώου, είτε κατά την επαφή του σάλιου με οποιονδήποτε βλεννογόνο (στόμα, μύτη, οφθαλμοί κτλ) ή με σημεία στο δέρμα που έχουν αμυχές ή τραύματα. Να σημειωθεί ότι το μολυσμένο ζώο μπορεί να απεκκρίνει τον ιό πριν ακόμα εκδηλώσει συμπτώματα.

Για να εκδηλωθεί η νόσος χρειάζεται 20-40 ημέρες στον άνθρωπο και 10-60 ημέρες στα ζώα. Σπάνια παρατηρείται επώαση σε λιγότερο από 9 ημέρες ενώ έχει αναφερθεί και επώαση μετά από 7 ολόκληρα χρόνια!

Η νόσος στα σαρκοφάγα εμφανίζεται με αλλαγή συμπεριφοράς του ζώου (απομόνωση, νευρικότητα, φόβος, ανησυχία). Εμφανίζεται ερεθισμός και κνησμός του σημείου όπου δαγκώθηκε το ζώο. Τις επόμενες 2-3 ημέρες, το ζώο γίνεται ιδιαίτερα επιθετικό και δαγκώνει στην κυριολεξία ό,τι βρεθεί μπροστά του (αντικείμενα, ζώα, ανθρώπους). Ακόμη, παρατηρείται έντονη σιελόρροια, ενώ αλλάζει και το γάβγισμά, που μεταβάλλεται σε βραχνό ουρλιαχτό. Ακολουθεί φάση γενικευμένων σπασμών και παράλυσης, που οδηγεί στο θάνατο. Η εξέλιξη της νόσου διαρκεί περίπου 10 ημέρες.

Στα παραγωγικά ζώα (αγελάδες κτλ), τα συμπτώματα είναι παρόμοια. Κυριαρχούν κυρίως παραλυτικά συμπτώματα (απομάκρυνση από το κοπάδι, διαστολή της κόρης, ανόρθωση του τριχώματος, ασυντόνιστες κινήσεις οπισθίων άκρων, παράλυση).

Στον άνθρωπο αρχίζει με ανησυχία, κεφαλαλγία, μικρή αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, δυσφορία και πόνο ή ερεθισμό στο σημείο του τραύματος. Συνεχίζει με φωτοευαισθησία, διαστολή της κόρης και σιελόρροια. Στο τέλος εμφανίζονται σπασμοί σε διάφορους μυς του σώματος, καταλήγοντας στον θάνατο, συνήθως λόγω παράλυσης των αναπνευστικών μυών. Οι θάνατοι από τη νόσο ξεπερνούν παγκόσμια τους 45.000 ετησίως, ενώ υπολογίζεται ότι περί τα 4.000.000 άνθρωποι κάθε χρόνο υπόκεινται σε προληπτική αντιλυσσική θεραπεία σε περισσότερο από 80 χώρες του κόσμου!

Καθώς από την στιγμή εκδήλωσης της νόσου, δεν υπάρχει θεραπεία, η καλύτερη προστασία είναι η πρόληψη. Ο αντιλυσσικός εμβολιασμός όλων των ζώων από τον κτηνίατρο, που είναι ο μόνος που μπορεί να τον εκτελέσει και να τον επιβεβαιώσει, είναι το μόνο ουσιαστικά αποτελεσματικό μέτρο πρόληψης. Άλλα μέτρα που βοηθάνε στην δημιουργία βιολογικού φραγμού είναι:

– η σήμανση και η καταγραφή των δεσποζόμενων και αδέσποτων σκύλων και γατιών.

– η μη αύξηση του αριθμού των αδέσποτων ζώων με την μη εγκατάλειψη.

– η άμεση δήλωση ύποπτων ζώων στην εκάστοτε κτηνιατρική υπηρεσία.

– ο προληπτικός αντιλυσσικός εμβολιασμός των ατόμων που ανήκουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου έκθεσης στον ιό (κυνηγοί, ποιμένες, κτηνίατροι, δασοφύλακες κτλ).

Σε κάθε περίπτωση δαγκώματος, το τραύμα πρέπει να καθαρίζεται καλά με άφθονο νερό και σαπούνι, στη συνέχεια προστίθεται ισχυρό απολυμαντικό (π.χ. σκεύασμα διαλύματος ιωδίου ή οινόπνευμα). Στη συνέχεια αναζητήστε ιατρική βοήθεια, το γρηγορότερο, για να σας χορηγηθεί αντιλυσσικός ορός και εμβόλιο. Επικοινωνήστε με την αρμόδια κτηνιατρική υπηρεσία, έτσι ώστε να μπορέσει να απομονωθεί το λυσσύποπτο ζώο και να μπει υπό παρακολούθηση για 15 ημέρες, προκειμένου να διαπιστωθεί τυχόν εκδήλωση της νόσου.

Η λύσσα είναι ιδιαίτερα σοβαρή νόσος, όμως δεδομένου ότι ο τρόπος μετάδοσής της είναι πολύ συγκεκριμένος (δάγκωμα ή έκθεση στο σάλιο μολυσμένου ζώου), είναι φανερό ότι εφόσον ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης δεν συντρέχει λόγος ιδιαίτερης ανησυχίας ή πανικού.

Τα αντισώματα που παρέχει το μητρικό γάλα προστατεύουν το κουτάβι σας για τις πρώτες 8-12 εβδομάδες της ζωής του. Δυστυχώς δεν είναι πάντα επαρκή για καλύψουν το ζωάκι σας πλήρως, ενώ συνήθως, μετά από αυτό το διάστημα, αρχίζουν να «εξαφανίζονται» από τον οργανισμό. Αυτό το κενό ανοσίας μπορούμε να το καλύψουμε με τον εμβολιασμό.

Ο πρώτος εμβολιασμός του κουταβιού, ο οποίος πραγματοποιείται στην ηλικία των 45-60 ημερών, ακολουθείται από δύο επαναληπτικούς: ο πρώτος 3 ως 4 εβδομάδες αργότερα, ενώ ο δεύτερος, σε ηλικία 14 ως 16 εβδομάδων. Κατόπιν το ζώο σας είναι καλυμμένο για τους επόμενους 12 μήνες, ενώ το εμβολιακό του πρόγραμμα στη συνέχεια ρυθμίζεται ανάλογα με τον τρόπο ζωής του και την επιδημιολογία των νόσων της κάθε περιοχής.

Ακόμα κι αν υιοθετήσατε τον τετράποδο φίλο σας σε μεγάλη ηλικία, δεν είναι ποτέ αργά να τον εμβολιάσετε. Στα ζώα για τα οποία δεν γνωρίζουμε εάν έχουν εμβολιαστεί και πότε, γίνεται ένας εμβολιασμός, ο οποίος ακολουθείται από μία επαναληπτική δόση 3-4 εβδομάδες αργότερα. Στη συνέχεια το εμβολιακό πρόγραμμα διαμορφώνεται όπως προείπαμε.

Ένα ζώο πριν να εμβολιαστεί, πρέπει να εξετασθεί από τον κτηνίατρο. Η εξέταση είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς απαγορεύεται ο εμβολιασμός αν το ζώο δεν είναι απολύτως υγιές. Σε περίπτωση που, κατά την γνώμη του κτηνίατρου, το ζώο παρουσιάζει κάποια υποψία ασθένειας, ο εμβολιασμός αναβάλλεται, καθώς πάντα επιδιώκουμε το υψηλότερο επίπεδο ανοσίας. Τα εμβόλια είναι συγκεκριμένα, γίνονται με καθορισμένη σειρά και σε καθορισμένο χρόνο. Το εμβολιακό πρόγραμμα είναι ευθύνη του κτηνίατρου και από αυτόν εξαρτάται το αποτέλεσμα του εμβολιασμού.

Τα εμβόλια που χρησιμοποιούνται συνήθως στο σκύλο είναι τα εξής:

– Εμβόλιο ενάντια στην Παρβοεντερίτιδα («τύφο» του σκύλου): Ίσως η πιο σοβαρή και συχνή μολυσματική ασθένεια του σκύλου. Προσβάλλει κατά κύριο λόγο τα κουτάβια και μεταδίδεται με τα κόπρανα. Ο παρβοϊός είναι ανθεκτικός και μπορεί να μείνει στο περιβάλλον μέχρι και 2 χρόνια! Εξαιρετικά θανατηφόρα ασθένεια με μικρή επιτυχία ίασης από την στιγμή που θα εκδηλωθεί. Ο εμβολιασμός αποτελεί τη μόνη σημαντική προστασία ενάντια σε αυτή τη νόσο και θεωρείται υποχρεωτικός.

– Εμβόλιο ενάντια στη Νόσο Carrè («μόρβα» του σκύλου): Μεταδίδεται αερογενώς και προσβάλλει κυρίως κουτάβια 3-6 μηνών. Εκδηλώνεται με πληθώρα συμπτωμάτων: ρινικό έκκριμα, επιπεφυκίτιδα, βήχα, διάρροια, εμετό, ανορεξία. Τα ανεμβολίαστα ζώα που επιζούν της νόσου συχνά εμφανίζουν προβλήματα όπως οφθαλμικές βλάβες, επιληπτικές κρίσεις, ακόμα και παράλυση. Τα νευρολογικά συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν με καθυστέρηση ακόμα και μερικών μηνών. Όταν εμφανιστούν η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Ο εμβολιασμός θεωρείται υποχρεωτικός.

– Εμβόλιο κατά της Λοιμώδους Ηπατίτιδας του σκύλου: Η οξεία μορφή της νόσου είναι σε θέση να προκαλέσει το θάνατο του ζώου σε διάστημα 24-36 ωρών. Οι σκύλοι που επιβιώνουν γίνονται συχνά φορείς της νόσου, σε θέση να μολύνουν με τη σειρά τους άλλους σκύλους. Ο εμβολιασμός θεωρείται υποχρεωτικός.

– Εμβόλιο κατά της Λύσσας: είναι μια θανατηφόρος ζωοανθρωπονόσος, που οφείλεται σε έναν ιό και δεν έχει θεραπεία. Λόγω της επανεμφάνισης της στην χώρα μας από τον Οκτώβριο του 2012, ο εμβολιασμός εναντίον της νόσου είναι πλέον κάτι παραπάνω από επιτακτικός.

– Εμβόλιο κατά της Λεπτοσπείρωσης: Πρόκειται για ζωοανθρωπονόσο. Συνήθως ο σκύλος μολύνεται από ακάθαρτα νερά ή από τα ούρα άλλων μολυσμένων ζώων (συνήθως ποντικών). Τα νεφρά και το ήπαρ είναι τα όργανα που επηρεάζονται περισσότερο από την ασθένεια αυτή. Το εμβόλιο πρέπει να επαναλαμβάνεται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, ενώ σκύλοι που εκτίθενται σε περιβάλλον αυξημένου κινδύνου θα πρέπει να εμβολιάζονται κάθε 6 μήνες.

– Εμβόλιο κατά της Λοιμώδους Τραχειοβρογχίτιδας: Πρόκειται για νόσο που συμμετέχουν διάφοροι ιοί (CAV-2, Parainfluenza virus κ.α) και συχνά εμπλέκονται βακτήρια (Bordetella bronchiseptica). Εξαιρετικά μεταδοτική από σκύλο σε σκύλο αερογενώς. Υπάρχουν διάφοροι τύποι εμβολίων (ενδορρινικά, ενέσιμα) που προστατεύουν από έναν ή περισσότερους παράγοντες αυτής της νόσου. Είναι προαιρετικό εμβόλιο.

– Εμβόλιο ενάντια στην δερματοφυτίαση: Είναι μία συχνή δερματοπάθεια του σκύλου και της γάτας που οφείλεται σε μύκητα. Απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί μεταδίδεται στον άνθρωπο. Το εμβόλιο έχει προληπτική και θεραπευτική δράση και είναι προαιρετικό. Ο εμβολιασμός πρέπει να γίνει τουλάχιστον 2 φορές με απόσταση 10-21 ημερών μεταξύ των δόσεων.

-Εμβόλιο ενάντια στη λεισμανίωση (Καλαζάρ): Χρησιμοποιείται για τον εμβολιασμό σκύλων, από την ηλικία των 6 μηνών, για να μειωθεί ο κίνδυνος ανάπτυξης ενεργού λοίμωξης και κλινικής νόσου μετά από επαφή με την Leishmania infantum. Η Leishmania infantum είναι το παράσιτο που προκαλεί λεισμανίωση και μεταδίδεται από σκύλο σε σκύλο με το τσίμπημα σκνίπας. Είναι νόσος με πληθώρα συμπτωμάτων που καταλήγει στον θάνατο του ζώου. Είναι σημαντικό να διασφαλιστεί, πριν τον εμβολιασμό, ότι ο σκύλος δεν είναι φορέας του παρασίτου με εξετάσεις αίματος. Ο εμβολιασμός είναι προαιρετικός.

– Εμβόλιο ενάντια στον κορωναϊό του σκύλου: Είναι ένας ιός που προκαλεί εντερίτιδα στον σκύλο. Η αποτελεσματικότητα του εμβολίου δεν έχει αποδειχτεί και για αυτό δεν προτείνεται.

Μετά από οποιονδήποτε εμβολιασμό, σε οποιαδήποτε ηλικία και αν αυτός πραγματοποιηθεί, υπάρχει η μικρή πιθανότητα να εμφανιστούν ήπια συμπτώματα όπως ανορεξία, ληθαργικότητα, υπνηλία που διαρκούν για μία έως δύο μέρες το πολύ, χωρίς κανένα κίνδυνο για το ζώο, ενώ πολύ σπάνια παρατηρούνται αλλεργικές αντιδράσεις. Θυμηθείτε ότι με τον εμβολιασμό δεν διασφαλίζετε μόνο την καλή υγεία του ζώου σας, αλλά και την δική σας, από ασθένειες που μπορούν να μεταδοθούν σε εσάς, ενώ συγχρόνως γίνεστε κομμάτι του φραγμού που εμποδίζει την μετάδοση διάφορων σημαντικών και θανατηφόρων ασθενειών από ζώο σε ζώο!

Πολλές φορές παρατηρούμε κάποιους «λεκέδες» στην άκρη των ματιών του σκύλου μας. Αυτοί οφείλονται στην αυξημένη υγρασία λόγω δακρύρροιας, η οποία ουσιαστικά αλλάζει το χρώμα του τριχώματος στην περιοχή. Είναι όμως φυσιολογικό αυτό; Ή πρέπει να μας ανησυχήσει; Οι παρακάτω οφθαλμικές παθήσεις είναι οι πιο σημαντικές που συνήθως εμφανίζονται στα κατοικίδια ζώα μας, με μικρή ή μεγάλη σοβαρότητα για την όραση τους.

1. Επιπεφυκίτιδα: Η παθολογική κατάσταση όπου το ένα ή και τα δύο μάτια του σκύλου μπορεί να φαίνονται κόκκινα ή να είναι πρησμένα. Η επιπεφυκίτιδα είναι μία συχνή πάθηση που αφορά στη φλεγμονή του επιπεφυκότα. Τα συχνότερα συμπτώματα επιπεφυκίτιδας είναι τσούξιμο, φαγούρα, ερεθισμός (κοκκίνισμα), πόνος, καθώς επίσης παραγωγή διαφόρων τύπων εκκρίσεων (τσίμπλα κίτρινη, λευκή κτλ) ανάλογα με τη μορφή της επιπεφυκίτιδας. Για την διάγνωση και την θεραπεία της πρέπει να απευθυνθείτε στον κτηνίατρό σας.

2. Ξηροφθαλμία: Είναι η παθολογική κατάσταση μειωμένης παραγωγής δακρύων ή παραγωγής δακρύων που δεν έχουν σωστή σύνθεση, οπότε δεν ενυδατώνεται σωστά το μάτι. Αυτό μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή του κερατοειδούς και ενόχληση με αποτέλεσμα την παραγωγή παθολογικού εκκρίματος. Η θεραπεία για αυτή την κατάσταση μπορεί να είναι εφ΄ όρου ζωής και η διάγνωση γίνεται από τον κτηνίατρό σας.

3. Cherry Eye – Προβολή του αδένα του τρίτου βλεφάρου: Είναι μια διαταραχή στην οποία ο αδένας του τρίτου βλεφάρου φεύγει από την φυσιολογική του θέση και προβάλει στην άκρη του ματιού. Καθώς «γλιστράει» πάνω στον κερατοειδή προκαλεί ενόχληση και δακρύρροια. Η αντιμετώπιση της πάθησης δεν μπορεί να είναι παρά μόνο χειρουργική.

4. Δακρύρροια: Παθολογική υπερλειτουργία των δακρυϊκών αδένων με αποτέλεσμα την υπερβολική παραγωγή δακρύων και η κακή αποχέτευση των δακρύων προκαλεί σε ορισμένα ζώα λιμνάζοντα δάκρυα. Αυτά συγκεντρώνονται στο κάτω βλεφαρικό χείλος και συχνά δημιουργούν «λεκέδες» στο τρίχωμα κάτω από τα μάτια. Η αντιμετώπιση πρέπει να συζητηθεί με τον κτηνίατρο σας.

5. Γλαύκωμα: Η παθολογική κατάσταση όπου το μάτι αυξάνεται σε μέγεθος λόγω της αυξημένης πίεσης στο βολβό του ματιού και ο κερατοειδής γίνεται θολός. Ο πόνος είναι έντονος όπως και η δακρύρροια. Για την αντιμετώπιση πρέπει να βρεθεί η ακριβής αιτία της αύξησης της πίεσης.

6. Εκτρόπιο: Το εκτρόπιο είναι η παθολογική κατάσταση όπου το κάτω βλέφαρο προβάλλει προς τα έξω και έχει ως συνέπεια να φαίνεται ο βλεννογόνος του ματιού. Ακριβώς επειδή είναι εκτεθειμένος στις συνθήκες του περιβάλλοντος ερεθίζεται, φλεγμαίνει και έχουμε δακρύρροια. Η αντιμετώπιση είναι χειρουργική.

7. Εντρόπιο: Το εντρόπιο είναι η παθολογική κατάσταση της συστροφής του βλεφάρου προς τα μέσα και οφείλεται σε ανατομικά αίτια ή κάποιο εξωγενή ερεθισμό. Η αντιμετώπιση είναι ανάλογη της αιτίας.

8. Ξένο σώμα: Οποιοδήποτε ξένο αντικείμενο παγιδευτεί στον οφθαλμό (ακίδα, άγανο, κτλ) μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή και μόλυνση. Με την γρήγορη αφαίρεσή του και την κατάλληλη θεραπεία μετά από τον κτηνίατρό σας, μειώνετε την πιθανότητα μόνιμης βλάβης.

Διατηρώντας τα μάτια του ζώου σας υγιή, αυτό είναι πολύ σημαντικό για την υγεία του. Η περιοχή γύρω από τα μάτια καθώς και τα μάτια του είναι μια πολύ ευαίσθητη και σημαντική περιοχή. Ο κτηνίατρος είναι ο μόνος ειδικός για την εξασφάλιση της υγείας των ματιών του ζώου σας και ο μόνος για να διαγνώσει όλες τις οφθαλμικές παθήσεις και να δώσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή για την ανακούφιση τους.

Το πιο συχνό «παράπονο» από τους ιδιοκτήτες είναι η απώλεια τριχώματος. Είναι από τα συμπτώματα που είναι ευδιάκριτα αλλά συχνά έχουν φυσιολογικά αίτια. Όταν αυτή η απώλεια τριχώματος φτάνει σε σημείο να αφήνει γυμνό το δέρμα, ονομάζεται αλωπεκία και αποτελεί ειδοποίηση κάποιας παθολογικής κατάστασης. Πάμε να δούμε τις συνηθέστερες συνηθέστερες παθολογικές καταστάσεις που συνοδεύονται από αλωπεκία στο σκύλο.

Οι αλλεργίες αποτελούν συχνή αιτία απώλειας τριχώματος στο σκύλο. Αυτές μπορεί να είναι εποχικές ή μπορεί να ξεκινήσουν σε κάποια ηλικία του σκύλου και να «ενοχλούν» όλο τον χρόνο. Συχνά αλλεργιογόνα αποτελούν η γύρη, η σκόνη, τα ακάρεα και άλλα περιβαλλοντικά ερεθίσματα. Επιπλέον συχνή, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, αποτελεί η αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα. Ξεκινάει από αλλεργιογόνα που εντοπίζονται στο σάλιο του ψύλλου που δαγκώνει στο ζώο και είναι ικανή να προκαλέσει δευτερογενώς αλωπεκία. Ο αποτελεσματικότερος τρόπος αποφυγής της αποτελεί η εφαρμογή προληπτικής αντιπαρασιτικής αγωγής που προτείνει ο κτηνίατρος. Τέλος, τροφικά αλλεργιογόνα όπως το βοδινό κρέας, η σόγια, τα γαλακτοκομικά προϊόντα και τα δημητριακά προκαλούν υπερευαισθησία με κύρια κλινική εκδήλωση τον κνησμό και δευτερογενώς την απώλεια τριχώματος.

Παράσιτα όπως ψύλλοι, κρότωνες, ακάρεα της ψώρας προσβάλλουν συχνά τους σκύλους και προκαλούν δερματικές αλλοιώσεις. Τα πιο συχνά σημεία που παρατηρούμε αυτές τις αλλοιώσεις είναι περιφερικά των οφθαλμών, στο πτερύγιο του αυτιού και στην κοιλιακή χώρα. Συνήθως συνυπάρχουν ερυθρότητα και κνησμός. Εκτός από παράσιτα κάποιοι άλλοι μικροβιακοί παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν αλωπεκία όπως τα δερματόφυτα, ως αποτέλεσμα της φλεγμονής και ρήξης του θυλάκου των τριχών. Το συνηθέστερο κλινικό εύρημα στην περίπτωση αυτή αποτελεί η χαρακτηριστική κυκλική απώλεια τριχών, αλλά και το μολυσματικό κηρίο, οζίδιο καλά περιγεγραμμένο με ερύθημα και αλωπεκία με κατανομή στο πρόσωπο και τα άκρα.

Ο υπερφλοιεπινεφριδισμός γνωστός και ως Νόσος του Cushing αποτελεί ενδοκρινοπάθεια με συνδυασμό κλινικών εκδηλώσεων ως απόρροια της παρατεταμένης έκθεσης των ιστών στη δράση των γλυκοκορτικοειδών και αφορά σκύλους μέσης και προχωρημένης ηλικίας. Βέβαια συναντάται και το ιατρογενές σύνδρομο Cushing ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας θεραπευτικής αγωγής με γλυκοκορτικοειδή. Μεταξύ των άλλων, συχνό κλινικό εύρημα αποτελεί η απώλεια τριχώματος που εκδηλώνεται με λέπτυνση της τρίχας έως και συμμετρική αλωπεκία. Η υπερχρωμία, η λέπτυνση του δέρματος, η σμηγματόρροια ανήκουν επίσης στην τυπική δερματική συμπτωματολογία. Άλλη ενδοκρινοπάθεια είναι ο υποθυρεοειδισμός. Η αλωπεκία σε αυτή την περίπτωση είναι μη κνησμώδης και συμμετρική. Μετά από κούρεμα μπορεί να γίνει πιο εμφανής.
Κάποιες φυλές όπως οι Doberman Pinscher, Dachshund, Chihuahua, Italian Greyhound and Whippet εμφανίζουν αραίωση τριχώματος στην περιοχή του έξω ωτός, στη ράχη, στο λαιμό.

Τη λίστα ολοκληρώνουν τα λεγόμενα έλκη από κατάκλιση. Εντοπίζονται στα σημεία του σώματος που χρησιμεύουν ως “στηρίγματα” για το ζώο και δέχονται μεγάλη μηχανική πίεση, ανάλογη του βάρους του. Εμφανίζονται ιδιαίτερα σε ζώα μεγαλόσωμα, που διαβιούν σε σκληρό και τραχύ έδαφος. Τα παρατηρούμε στις αρθρώσεις του γονάτου, του ταρσού, του αγκώνα και του ισχίου που συνοδεύεται από απώλεια τριχώματος, ρωγμές του δέρματος μέχρι και αιμορραγία.

Φυσικά εκτός από τα παραπάνω μπορεί να κρύβονται νοσήματα όπως η Λεϊσμανίωση (Καλααζάρ), σταφυλοκοκκική δερματίτιδα κ.ά. Αυτό που δεν πρέπει να συγχέουμε με μη φυσιολογική απώλεια τριχώματος είναι η αλλαγή που συμβαίνει τους ζεστούς μήνες και σε ζώα με διπλό τρίχωμα είναι πολύ έντονη. Σε κάθε περίπτωση συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας, καθώς μία τέτοια κατάσταση έστω κι αν δεν μοιάζει απειλητική για την ζωή του ζώου (έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις κρύβει σοβαρά νοσήματα) μειώνει πολύ την ποιότητα της ζωή του.

Το πάγκρεας είναι ένας αδένας, ανάμεσα στο στομάχι και το πρώτο τμήμα του εντέρου. Παράγει σημαντικά ένζυμα, που χρειάζονται για την πέψη του φαγητού και κάποιες ορμόνες (πχ. ινσουλίνη) που διευκολύνουν την απορρόφηση και αποθήκευση των σακχάρων και των πρωτεϊνών.

Όταν το όργανο φλεγμαίνει, τότε λέμε ότι έχουμε παγκρεατίτιδα. Στην κατάσταση αυτή, έχουμε «διαρροή» των ενζύμων που παράγει, με αποτέλεσμα το όργανο να καταστρέφεται και να δυσλειτουργεί. Η κατάσταση αυτή μπορεί να συμβεί ξαφνικά, οπότε την ονομάζουμε οξεία, ή να συμβαίνει στην πορεία του χρόνου, οπότε την ονομάζουμε χρόνια. Και οι δύο καταστάσεις όμως είναι σοβαρές και απειλούν την ζωή του ζώου, με πιο επικίνδυνη την πρώτη.

Εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα σε παχύσαρκα ζώα μέσης ηλικίας και στις εξής φυλές: Μίνι Σνάουζερ, Κόκκερ Σπάνιελ, κάποια Τερριέ (πχ.Yorkshire), Λάμπραντορ και Κανίς. Τις περισσότερες φορές η αιτία είναι αδιευκρίνιστη και γι’ αυτό χαρακτηρίζουμε την παγκρεατίτιδα ως ιδιοπαθή. Κάποιοι πιθανοί παράγοντες κινδύνου είναι η αυξημένη περιεκτικότητα λίπους στο αίμα (λόγω τροφής υψηλής σε λίπος, παχυσαρκίας κτλ.), κάποιες νόσοι που μπορεί να συνυπάρχουν (πχ. σακχαρώδης διαβήτης, σύνδρομο Cushing), ορισμένα φάρμακα και τοξίνες και τέλος κάποιοι ιοί ή βακτήρια.

Τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια ή πιο σοβαρά ανάλογα την περίπτωση, ενώ πολλές φορές δεν διαφέρουν από αυτά κάποιου συνηθισμένου γαστρεντερικού προβλήματος. Τα πιο κοινά είναι έμετος, διάρροια, μειωμένη διάθεση, πυρετός ή σε κάποιες περιπτώσεις υποθερμία, ανορεξία, αφυδάτωση και έντονος πόνος στην κοιλιά. Εξαιτίας αυτού του πόνου ο σκύλος μπορεί να παίρνει (χωρίς αυτό να συμβαίνει πάντα), ιδιόρρυθμη στάση σώματος, με το μπροστινό μέρος χαμηλωμένο και το πίσω ψηλά, την ονομαζόμενη «στάση προσευχής». Προοδευτικά ο σκύλος χάνει πολύ βάρος, αποστεώνεται και τελικά καταλήγει αν δεν δοθεί η απαραίτητη σημασία.

Η διάγνωση εμφανίζει δυσκολία, εξαιτίας αυτής της ομοιότητας με οποιοδήποτε γαστρεντερικό πρόβλημα, οπότε πρέπει να συνεκτιμηθούν από τον κτηνίατρο πολλά στοιχεία για να φτάσει στο τελικό συμπέρασμα. Μαζί με το ιστορικό του ζώου, τα συμπτώματά του και τη φυσική εξέταση που θα κάνει ο ίδιος, θα πρέπει να γίνουν κάποιες εργαστηριακές εξετάσεις πιο ειδικευμένες, ενώ μπορεί να χρειαστούν και κάποιες απεικονιστικές εξετάσεις (πχ. υπέρηχος).

Η θεραπεία που δίνουμε είναι υποστηρικτική του οργάνου και του οργανισμού και αν βρεθεί η αιτία φροντίζουμε για την εξάλειψή της (πχ. διατροφή ή παχυσαρκία). Ο κτηνίατρός σας θα φροντίσει για τις ανάγκες του ζώου, χορηγώντας ορό ή σε σοβαρές καταστάσεις αίμα. Θα χρειαστούν φάρμακα για να απαλύνουμε τον οξύ πόνο του σκύλου, να περιορίσουμε τυχόν μόλυνση, να ενισχύσουμε την σωστή λειτουργία του παγκρέατος και να το αφήσουμε να επουλωθεί και να διαχειριστούμε τυχόν προβλήματα από το γαστρεντερικό ή άλλα νοσήματα που μπορεί να συνυπάρχουν. Αυτό σημαίνει ότι η θεραπεία είναι μακρόχρονη και σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται και νοσηλεία. Παρά την εντατική θεραπεία, σε σοβαρές περιπτώσεις, η κατάληξη του ζώου είναι αναπόφευκτη.

Το σημαντικότερο για να αποφύγουμε κάποια κρίση παγκρεατίτιδας μελλοντικά, είναι η σωστή διατροφή, χαμηλή σε λιπαρά και υψηλή σε φυτικές ίνες. Πιθανά να χρειαστούν και κάποια συμπληρώματα διατροφής. Η σωστή διατροφή, η άσκηση και ο τακτικός έλεγχος της υγεία του ζώου σας, μπορούν να δράσουν πάντα προληπτικά, έτσι ώστε να αποφύγουμε, όσο είναι δυνατόν, εξαρχής το νόσημα.

Τι είναι;

Οφείλεται σε μη φυσιολογικές και μη ελεγχόμενες ηλεκτρικές ώσεις των νευρώνων του εγκεφάλου που έχουν ως αποτέλεσμα διαταραχές στη συνείδηση και τη συμπεριφορά του ζώου, όπως και διαφορετικής έντασης και έκτασης σπασμούς.

Σε ποιες ράτσες σκύλου εμφανίζεται συχνότερα;

Έχει παρατηρηθεί πως συχνότερα εμφανίζεται στις εξής φυλές: Beagle, German Shepherd, Keeshood, Tervueren, Τeckel, Pooodle, Labrador, Golden Retriever, Cocker, Saint Bernard, Irish Setter. Εμφανίζεται συχνότερα από την ηλικία των 6 μηνών μέχρι 3 ετών.

Πως καταλαβαίνω ότι ο σκύλος μου βιώνει μια επιληπτική κρίση;

Διακρίνουμε τέσσερα στάδια:

1. Το πρόδρομο: μπορεί να προηγηθεί της κρίσης μερικές ώρες ή μέρες. Σε αυτό το στάδιο ο σκύλος παρουσιάζει κάποιες αλλαγές στην συμπεριφορά οι οποίες μπορούν να γίνουν αντιληπτές μόνο από ένα παρατηρητικό ιδιοκτήτη. Μπορεί να είναι νευρικός, να παίζει λιγότερο, να είναι προσκολλημένος στον ιδιοκτήτη και να τον αναζητά, να γαυγίζει περισσότερο, να είναι ανήσυχος και ανασφαλής.
2. Η αύρα: δύσκολα διακρίνουμε αυτό το στάδιο το οποίο διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά (μερικοί ερευνητές το κατατάσσουν στο προηγούμενο ή στην καθεαυτό κρίση). Το ζώο εκδηλώνει έντονη ανησυχία με τρέμουλο, σιαλόρροια ή κρύβεται.
3. Η κύρια επιληπτική κρίση: το ζώο εμφανίζει σπασμούς, δεν αντιλαμβάνεται το γύρω του περιβάλλον, ενώ μπορεί να παρατηρηθεί ακούσια ούρηση, αφόδευση, σιαλόρροια ή έμετος. Κατά τη διάρκεια της κρίσης τα άκρα και το σώμα του ζώου είναι άκαμπτα λόγω της έντονης σύσπασης όλων των μυών. Οι κόρες είναι διεσταλμένες και ακίνητες. Το στάδιο αυτό μπορεί να διαρκέσει από κάποια δευτερόλεπτα μέχρι κάποιες ώρες.
4. Το μετεπιληπτικό στάδιο: Κάποια ζώα παραμένουν ακίνητα σε σύγχυση και κουρασμένα και κάποια άλλα σηκώνονται αμέσως. Πολλά έχουν έντονη όρεξη για νερό ή τροφή. Αυτό το στάδιο διαρκεί από μερικά λεπτά μέχρι κάποιες ώρες.

Γιατί ο σκύλος μου εμφανίζει επιληπτικές κρίσεις;

Τα αίτια των επιληπτικών κρίσεων μπορούν να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτά που σχετίζονται με την εγκεφαλική λειτουργία και αυτά που δεν έχουν σχέση με αυτή.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι εγκεφαλοπάθειες (τραυματικές, συγγενείς, ιογενείς κτλ.), οι νεοπλασίες του εγκεφάλου και η ιδιοπαθής επιληψία, της οποίας το αίτιο είναι άγνωστο αλλά πιθανολογείται κληρονομική προδιάθεση.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι μεταβολικές νόσοι ή διαταραχές και οι τοξικώσεις.

Η επιληψία πρέπει να διαχωρίζεται από καταστάσεις που έχουν παρόμοια κλινική εικόνα όπως καρδιακές νόσοι, μυασθένειες, δηλητηρίαση από οργανοφωσφωρικά, μυϊκούς σπασμούς ή τρόμους.

Τι πρέπει να κάνω για να το βοηθήσω;

Σε περίπτωση που το ζώο σας διαγνωστεί ως επιληπτικό θα χρειαστεί η στενή παρακολούθηση του από κτηνίατρο και η ενεργή δική σας συμβολή. Πρέπει να γνωρίζετε ότι πρόκειται για μια ανίατη νόσο (εάν μιλάμε για την κατηγορία της ιδιοπαθούς και σπανιότερα της επίκτητης), η οποία ελέγχεται με φάρμακα. Το κόστος μπορεί να είναι μεγάλο λόγω των συχνών εξετάσεων που πρέπει να υποβληθεί το ζώο έτσι ώστε να βρεθεί το αίτιο και να καθοριστεί η δόση των φαρμάκων. Τα φάρμακα έχουν παρενέργειες (όπως όλα φυσικά) και υπάρχει η πιθανότητα οι κρίσεις να αυξάνονται παρά την αγωγή. Ζώα τα οποία εμφανίζουν λιγότερες από 6 επιληπτικές κρίσεις το χρόνο συνήθως δεν χρειάζονται αγωγή. Με την δική σας δύναμη και υπομονή το ζώο μπορεί να αποκτήσει ποιοτική ζωή. Ζώα με επιληψία πρέπει να ζουν σε ήρεμο περιβάλλον χωρίς έντονα ακουστικά ή οπτικά ερεθίσματα, να μην κουράζονται και να μην βγαίνουν από την ρουτίνα τους. Τα θηλυκά πρέπει στειρώνονται, καθώς η περίοδος του οίστρου είναι το καλύτερο διάστημα για να εμφανιστεί μια επιληπτική κρίση. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι η φαινοβαρβιτάλη, το βρωμιούχο κάλιο ή άλλα αντιεπιληπτικά φάρμακα.

Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πώς ενεργώ (ή δεν ενεργώ);

Σε περίπτωση επιληπτικής κρίσης και μέχρι το ζώο να μεταφερθεί στον κτηνίατρο δεν πρέπει να προσπαθείτε να βάλετε αντικείμενα στο στόμα του και πολύ χειρότερα τα χέρια σας, καθώς είναι άσκοπο και επικίνδυνο. Το ζώο δε διατρέχει κίνδυνο να καταπιεί την γλώσσα του. Δεν το καταβρέχετε και δεν προσπαθείτε να το συνεφέρετε δίνοντάς του να πιει νερό, ξύδι ή ο,τιδήποτε άλλο. Το μόνο που θα κάνετε είναι να επιδεινώσετε την κατάστασή του. Δεν πρέπει να βρίσκεται σε ψηλά ή επικίνδυνα σημεία (πχ. δίπλα σε σκάλες, σε αιχμηρά αντικείμενα, στην ταράτσα). Δεν το μετακινούμε άσκοπα, δεν το σκουντάμε ή το χτυπάμε. Διατηρούμε την ψυχραιμία μας, φροντίζουμε να βρίσκεται σε ήσυχο περιβάλλον με χαμηλό φωτισμό και επικοινωνούμε με τον κτηνίατρό μας.

Τέλος, σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να παρουσιαστεί μια παθολογική κατάσταση που ονομάζεται status epilepticus. Στο status epilepticus  οι γενικευμένες επιληπτικές κρίσεις μπορεί να διαδέχονται γρήγορα η μια την άλλη, χωρίς το ζώο να μπορεί να αναλάβει στα μεταξύ τους χρονικά διαστήματα. Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται επείγουσα προσκόμιση σε κλινική για χορήγηση ενδοφλέβιας αντιεπιληπτικής αγωγής και σταθεροποίηση της κατάστασης του ζώου.

Μπελιβάνη Μαρία

Κτηνίατρος

Η ασθένεια αυτή οφείλεται στην ρικέτσια του γένους Ehrlichia spp. που παρασιτεί στα λευκοκύτταρα του αίματος. Μεταδίδεται μέσω κροτώνων (των γνωστών σε όλους μας τσιμπουριών). Είναι νόσημα επικίνδυνο για τον σκύλο, μιας και χαρακτηρίζεται από πτώση των  θρομβοκυττάρων του αίματος (ή αλλιώς αιμοπεταλίων), με άμεση συνέπεια την πρόκληση αιμορραγιών, και τον θάνατο του ζώου αν δεν εφαρμοσθεί εγκαίρως η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Δεν μεταδίδεται στον άνθρωπο.

Εμφανίζει έξαρση κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου αυξάνονται τα ποσοστά παρασιτώσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρατηρείται τον υπόλοιπο χρόνο. Δυστυχώς οι μολυσμένοι σκύλοι παραμένουν σε κατάσταση φορέα μέχρι να ολοκληρωθεί η θεραπεία τους, έστω κι αν δεν εμφανίζουν πλέον συμπτώματα. Ακόμα τα τσιμπούρια μπορούν να μολύνουν έναν υγιή σκύλο ακόμα και αν έχουν περάσει 5 μήνες από την τελευταία φορά που παρασιτούσαν κάποιο μολυσμένο σκύλο.

Η νόσος εμφανίζει 3 στάδια συνήθως: το οξύ, το υποκλινικό και το χρόνιο. Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως 1-3 εβδομάδες μετά την μόλυνση και κρατάνε 2-4 εβδομάδες. Στο οξύ στάδιο ο σκύλος εμφανίζει πυρετό, κακή διάθεση, ανορεξία, διόγκωση των λεμφαδένων. Επίσης μπορεί να εμφανιστούν  προβλήματα από αναπνευστικό σύστημα, έμετοι, πόνος στις αρθρώσεις ή μικρές αιμορραγίες.

Στο δεύτερο στάδιο ο σκύλος δεν έχει κάποιο ορατό σύμπτωμα, δηλαδή μοιάζει να έχει θεραπευτεί. Στην πραγματικότητα όμως ο μικροοργανισμός συνεχίζει να καταστρέφει τα κύτταρα του αίματος και επιβιώνει μέσα στον σπλήνα. Αυτό το στάδιο μπορεί να κρατήσει μήνες ή και χρόνια!

Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο, το νόσημα έχει περάσει στην χρόνια φάση. Τα συνήθη κλινικά συμπτώματα είναι: κατάπτωση και ληθαργικότητα, πυρετός, ωχροί βλεννογόνοι, προοδευτική απώλεια βάρους, πετέχιες και εκχυμώσεις (δηλαδή αιμορραγίες στο δέρμα και τους βλεννογόνους), και ρινορραγία από το ένα ή και τα δύο ρουθούνια. Μπορεί να εμφανιστούν νευρολογικά συμπτώματα, θόλωση του ματιού και οιδήματα στα πίσω πόδια. Η κατάληξη είναι ο θάνατος του ζώου.

Καθώς τα συμπτώματα είναι κοινά με πολλές άλλες ασθένειες ή παθήσεις, είναι συχνά δύσκολος ο διαχωρισμός της ερλιχίωσης από αυτές. Η διάγνωση του νοσήματος γίνεται με την κλινική εξέταση από τον κτηνίατρο και με ειδικές εξετάσεις αίματος. Τα αντισώματα που μπορεί να βρεθούν από αυτές τις εξετάσεις μπορούν να παραμείνουν υψηλά για ένα ή και περισσότερα χρόνια από την μόλυνση του σκύλου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει προστασία έναντι της νόσου.

Ευτυχώς, εάν η νόσος διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να ιαθεί, δίνοντας την κατάλληλη θεραπεία. Χρησιμοποιούνται συνήθως αντιβιοτικά όπως δοξυκυκλίνη ή τετρακυκλίνες για μεγάλο χρονικό διάστημα (3-4 εβδομάδες). Έστω κι αν ο σκύλος φαίνεται υγιής κάποιες μέρες μετά την έναρξη της θεραπείας, είναι σημαντικό αυτή να ολοκληρώνεται, σύμφωνα με τις οδηγίες του κτηνίατρου. Κορτικοστεροειδή, διπροπιονική ιμιδοκάρβη, μετάγγιση αίματος, και όχι μόνο, μπορεί να χρησιμοποιηθούν από τον κτηνίατρο, ανά περίπτωση, για την τελική ίαση της νόσου.

Για την πρόληψη της νόσου, αρκεί να κρατήσουμε τα τσιμπούρια μακριά από το ζώο μας. Υπάρχουν κατάλληλα αντιπαρασιτικά περιλαίμια, σπρέι ή αμπούλες για τον σκύλο μας, και κατάλληλα σκευάσματα για τον ψεκασμό του χώρου που διαβιεί. Συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας έτσι ώστε να δημιουργήσετε το κατάλληλο πρόγραμμα αποπαρασίτωσης, σύμφωνα με τον τρόπο ζωής του κατοικίδιου ζώου σας.

Σκύλοι που δαγκώνουν. Ποια η δική μας ευθύνη;

Σίγουρα έχετε ακούσει περιστατικά με σκύλους που έχουν δαγκώσει. Ίσως και να έχετε βρεθεί σε κατάσταση με κάποιον σκύλο να σας απειλεί για να σας δαγκώσει ή να το έχει κάνει. Κάθε σκύλος ανεξαρτήτως μεγέθους, φύλου, φυλής ή ηλικίας μπορεί να δαγκώσει. Ακόμη και το πιο ήρεμο, το πιο γλυκό κατοικίδιο ζώο μπορεί να δαγκώσει εάν το προκαλέσουμε ή αν νοιώσει κάποια απειλή.

Τα σκυλιά δεν δαγκώνουν  χωρίς λόγο.Δαγκώνουν συνήθως σαν αντίδραση σε κάτι που τα προκαλεί ή σε κάτι που τα ενοχλεί. Ακόμα και έναήρεμο σκυλί, που ποτέ δεν έχει δώσει σημεία ότι θα δαγκώσει,  εάν βρεθεί σε μια αγχωτική, φοβική κατάσταση, τότε μπορεί να αντιδράσει και να αμυνθεί.

Εκτός από φόβο ή απειλή για την ζωή τους, μπορούν να δαγκώσουν για να προστατεύσουν κάτι που είναι πολύτιμο για αυτούς, όπως τα κουτάβια τους, τον ιδιοκτήτη τους, την τροφή τους, το χώρο τους ή ένα παιχνίδι. Επίσης μπορεί να δαγκώσουν επειδή δεν αισθάνονται καλά (είναι άρρωστα, τραυματισμένα), οπότε όντας σε μειονεκτική θέση, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για να αμυνθούν.

Τα σκυλιά, τέλος, θα μπορούσαν να δαγκώσουν και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ακόμα και ένα μικρό δάγκωμα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, που μπορεί να είναι διασκεδαστικό για το σκυλί, μπορεί να είναι επώδυνο για τους ανθρώπους.

Γνωρίζοντας τα παραπάνω και σεβόμενοι τις ανάγκες των σκύλων μπορούμε να συμβιώσουμε χωρίς δυσάρεστα περιστατικά.

Όσον αφορά τα δεσποζόμενα σκυλιά σημαντικό ρόλο στην πρόληψη του δαγκώματος είναι η κοινωνικοποίησή τους. Η έκθεση του κατοικίδιου ζώου σας σε διαφορετικές καταστάσεις επαφής με ανθρώπους και με άλλα σκυλιάτο βοηθά στο να αισθάνεται άνετα μαζί τους και να μην έχει το συναίσθημα της απειλής. Υποχρεωτικό (από τον νόμο) είναι να χρησιμοποιείτε πάντα το λουρί περιπάτου σε δημόσιους χώρους για να είστε σίγουροι για τον έλεγχο του. Εκτός από το ενδεχόμενο πρόστιμο, όσο υπάκουο και να είναι το σκυλάκι σας υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που μπορούν να μετατρέψουν την βόλτα σας σε ατύχημα. Εκπαιδεύοντας τον εαυτό σας και όσους ασχολούνται με τον σκύλο σας να εφαρμόζετε σωστούς κανόνες χειρισμού του,  μηδενίζετε τον κίνδυνο να δαγκώσει το σκυλί σας.Αποφεύγονται σκληρά παιχνίδια με τα σκυλιά σας, τα οποία ενισχύουν οποιαδήποτε επιθετική συμπεριφορά. Αποφεύγουμε να τον εκνευρίζουμε ή επιβραβεύουμε αρνητικές συμπεριφορές.

Οι γενικοί κανόνες για αδέσποτα ή δεσποζόμενα σκυλιά είναι οι εξής:

– Έστω κι αν μας αρέσει να χαϊδεύουμε τα σκυλιά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πως τα πλησιάζουμε, εάν δεν μας γνωρίζουν. Παρατηρούμε πάντα την στάση του σώματος του σκύλου. Σκύλος που στέκεται με το τρίχωμα ανορθωμένο, την ουρά ανάμεσα από τα πίσω πόδια, γλείφει επίμονα τη μύτη του, γαυγίζει, γρυλίζει ή τρέμει καθώς πλησιάζουμε, καλό είναι να τον αποφύγουμε. Σκύλοι μέσα σε αυλές, πίσω από φράκτες δεν πρέπει να πλησιάζονται.

– Δεν ενοχλούμε έναν σκύλο την ώρα  που κοιμάται ή την ώρα που τρώει.

– Δεν ενοχλούμε ένα σκυλί που είναι άρρωστο, δεν αισθάνεται καλά ή είναι τραυματισμένο.

– Δεν ενοχλούμε ούτε πλησιάζουμε μια σκύλα την ώρα που αναπαύεται με τα κουτάβια της.- Σεβόμαστε έναν σκύλο που παίζει και ειδικά όταν παίζει με το αγαπημένο του παιχνίδι. Δεν του το παίρνουμε με το ζόρι. Αν πρέπει οπωσδήποτε να το πάρουμε, το «ανταλλάσουμε» με κάτι που θα του κινήσει την προσοχή και θα το θέλει περισσότερο (λιχουδιά, καινούργιο παιχνίδι)

– Δεν ενοχλούμε τους σκύλους εργασίας ή κάποιο άλλο δεσποζόμενο σκύλο, όταν δεν είναι ο ιδιοκτήτης τους μπροστά.

– Αν θέλουμε να αποφύγουμε ένα σκύλο δεν του πετάμε αντικείμενα και δεν τον απειλούμε. Μιλάμε ήρεμα χωρίς φωνές και απομακρυνόμαστε και πάλι ήρεμα χωρίς να τρέχουμε.

– Αν είμαστε πάνω σε δίκυκλο και πλησιάζουμε σκύλο που μπορεί να μας κυνηγήσει, κόβουμε ταχύτητα, κατεβαίνουμε όταν θα πλησιάσουμε σε αυτόν, τον προσπερνάμε περπατώντας και συνεχίζουμε αφού έχουμε απομακρυνθεί λίγο από αυτόν.

– Αν θέλετε κάποιο αδέσποτο να σταματήσει να σας θεωρεί απειλή και να σας γαυγίζει, ταΐστε το! Η θετική σας συμπεριφορά θα έχει πολύ γρήγορα αποτελέσματα για την ήρεμη συμβίωσή σας.

– Αν δυσκολεύεστε να διδάξετε σωστή συμπεριφορά στο δικό σας σκύλο, απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό.

Το ένστικτό των ζώων είναι πάντα πολύ δυνατό. Η αγάπη μας προς αυτά μπορεί να τιθασεύσει και τα πιο άγρια ένστικτα όμως.

Πρόκειται για ένα οξείας εμφάνισης σύνδρομο, με ταχεία εξέλιξη, το οποίο χρειάζεται άμεση κτηνιατρική βοήθεια.

Εμφανίζεται συνήθως σε μεγαλόσωμους σκύλους με βαθύ θώρακα, όπως Great Dane (μεγάλος Δανός), Weimaraner, Saint Bernard (Αγ. Βερνάδου), German Shepherd (Γερμανικός Ποιμενικός), Borzoi, Setter κ.ά.

Το αίτιο αυτού του συνδρόμου δεν είναι γνωστό. Πιθανολογείται να ευθύνεται η ύπαρξη χαλαρότητας των συνδέσμων του στομάχου, με αποτέλεσμα την κίνησή του. Επίσης γνωρίζουμε ότι η διάταση προηγείται της στροφής.

Παράγοντες Προδιάθεσης

Οι παράγοντες που προδιαθέτουν στην εμφάνιση του συνδρόμου αυτού είναι:

-Τα μεγάλα γεύματα μια φορά την ημέρα, είτε η κατάποση αέρα (αεροφαγία), είτε η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας νερού σε συνδυασμό με την έντονη άσκηση πριν ή μετά.

-Η κληρονομικότητα.

-Η ιδιοσυγκρασία του ζώου. Ζώα με μεγάλη νευρικότητα ή επιθετικότητα (που κινούνται πολύ) το εμφανίζουν συχνότερα.

-Επίσης έχει παρατηρηθεί συχνότερα σε σκύλους αρσενικούς, μέσης ή μεγάλης ηλικίας και μέσης θρεπτικής κατάστασης.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, είναι ένα βαρύ στομάχι που αιωρείται και εύκολα μπορεί να συστραφεί.

Συμπτώματα

Τα πρώτα συμπτώματα που θα παρατηρήσει ο ιδιοκτήτης είναι διόγκωση στο μπροστινό μέρος της κοιλιάς του ζώου (η κοιλιά είναι σκληρή και πονάει), αποτυχημένες προσπάθειες για εμετό, αυξημένη σιελόρροια και απροθυμία για μετακίνηση ή σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις πλάγια κατάκλιση. Η αναπνοή είναι γρήγορη και κοφτή καθώς το στομάχι, που είναι γεμάτο αέρα, παρεμποδίζει τη σωστή λειτουργία του διαφράγματος, ο σφυγμός αδύναμος και οι βλεννογόνοι του αναιμικοί και στην συνέχεια έντονα ερυθροί ή μπλε. Εάν το ζώο δεν προσκομιστεί σε κάποιο κτηνιατρείο ή κτηνιατρική κλινική δυστυχώς καταλήγει εξαιτίας της κυκλοφορικής καταπληξίας (σοκ). Αυτό συμβαίνει επειδή με την συστροφή στόμαχου «στραγγαλίζονται» αγγεία δημιουργώντας κυκλοφορικές διαταραχές και παρεμποδίζοντας το αίμα να επιστρέψει στην καρδιά. Συγχρόνως το στομάχι μπορεί να συμπαρασύρει τον σπλήνα και να συστραφεί και αυτός.

Αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση μπορεί να χωριστεί σε τρία στάδια που μπορούν να γίνουν ταυτόχρονα ή με σειρά, ανάλογα την σοβαρότητα της κατάστασης και το ρίσκο μιας ενδεχόμενης νάρκωσης. Η προσκόμιση σε κτηνιατρείο είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη.

Αρχικά χορηγούνται στο ζώο ηλεκτρολύτες ενδοφλεβίως για να αντιμετωπιστεί η κυκλοφορική καταπληξία. Γίνεται προσπάθεια αποσυμπίεσης του στομάχου με οισοφαγικό καθετήρα ή με παρακέντηση της κοιλιάς. Στο τελευταίο στάδιο καλό είναι να ακολουθεί χειρουργική επέμβαση, στην οποία γίνεται η επανατοποθέτηση των οργάνων στη σωστή τους θέση (ανάταξη), εάν αυτό δεν έγινε στο προηγούμενο στάδιο και η στερέωση του στομάχου στα κοιλιακά τοιχώματα (γαστροπηξία). Η γαστροπηξία μειώνει την πιθανότητα επανεμφάνισης της στροφής χωρίς να αποτρέπει την εμφάνιση της διάτασης του στομάχου.

Μέτρα πρόληψης

Τι μπορούμε να κάνουμε όμως έτσι ώστε να μειώσουμε την πιθανότητα ο σκύλος μας να εμφανίσει εξ αρχής το σύνδρομο αυτό;

-Καλό είναι να χορηγούμε τροφή πολλές φορές την ημέρα (2-3) σε μικρά γεύματα.

-Να μην αφήνουμε το ζώο να πιει πολύ νερό 1 ώρα πριν ή μετά το γεύμα.

-Κατά την διάρκεια του γεύματος να μην στρεσάρεται  και πριν και μετά από αυτό να αποφεύγεται η έντονη άσκηση.

-Το μπολ της τροφής να βρίσκεται στην επιφάνεια του εδάφους και όχι σε κάποιο υπερυψωμένο σημείο.

-Τέλος ζώα που το έχουν εμφανίσει είναι καλό να μην μπαίνουν στην αναπαραγωγή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το κληρονομήσουν στους απογόνους τους.

Μην ξεχνάτε αν παρατηρήσετε αιφνίδια διόγκωση της κοιλιακής κοιλότητας του σκύλου σας ζητήστε άμεση κτηνιατρική βοήθεια.

Μετά την κατανάλωση τροφής ή την πόση νερού το ζώο να μην ασκείται (όχι κυνήγι, όχι παιχνίδι…)

Τα πολλά μικρά γεύματα συνίστανται ιδιαιτέρως.

Μπελιβάνη Μαρία

Κτηνίατρος

Η Λοιμώδης Τραχειοβρογχίτιδα, που είναι γνωστή με το διεθνή όρο Kennel cough, είναι νόσος του αναπνευστικού συστήματος του σκύλου, εξαιρετικά υψηλής μεταδοτικότητας, η οποία σε παγκόσμια κλίμακα επηρεάζει ένα μεγάλο ποσοστό σκύλων τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Μεγαλύτερη ευαισθησία εμφανίζουν τα κουτάβια, τα ζώα σε ανοσοκαταστολή και τα ζώα σε συνθήκες συνωστισμού (κυνοκομεία, πανσιόν, κυνηγόσκυλα).

Αίτιο και μετάδοση

Η νόσος προκαλείται από διάφορους ιούς (CAV-2, Parainfluenza virus κ.α) και συχνά επιπλέκεται από βακτήρια (Bordetella bronchiseptica). Η μετάδοση της νόσου γίνεται αερογενώς, με σταγονίδια από τις αναπνευστικές εκκρίσεις των μολυσμένων σκύλων (π.χ. βήχας, φτέρνισμα), γι’ αυτό και είναι συχνότερη όταν υπάρχει συγκέντρωση μεγάλου αριθμού σκύλων. Παράγοντες του περιβάλλοντος, όπως το κρύο, η υγρασία και τα ρεύματα αέρος αυξάνουν την ευπάθεια του σκύλου στη Λοιμώδη Τραχειοβροχίτιδα. Ας σημειωθεί ότι οι ιοί απεκκρίνονται από τα ζώα που έχουν αναρρώσει για μία – δύο βδομάδες.

Κλινική εικόνα

Το κυριότερο σύμπτωμα που εμφανίζει ο σκύλος είναι ο βήχας, που συνήθως είναι ξηρός και με παροξυσμούς. Ο βήχας επιδεινώνεται όταν το ζώο τρέξει. Μπορεί επίσης να προκληθεί, με ελαφρά πίεση στην περιοχή του λάρυγγα. Πυρετός σπάνια υπάρχει και η διάθεση του ζώου για φαγητό και παιχνίδι δεν μειώνεται. Παρόλα αυτά, τα συμπτώματα μπορούν να παραταθούν, να επιδεινωθούν και να οδηγήσουν σε σοβαρή πνευμονία, με την ύπαρξη επιπλοκών.

Διάγνωση

Βασίζεται στην κλινική εικόνα. (ανορεξία, κακή διάθεση, βήχας, πιθανός πυρετός, μεταβολές χροιάς φωνής). Για την επιλογή του κατάλληλου αντιβιοτικού μπορεί να γίνει καλλιέργεια του ρινικού εκκρίματος.

Αντιμετώπιση

Κάποιες πολύ ήπιες περιπτώσεις έχουν την δυνατότητα να αποθεραπευτούν χωρίς κάποια φαρμακευτική αγωγή. Σε περίπτωση βακτηριακών επιπλοκών, όμως, συνιστάται η λήψη αντιβιοτικών για αρκετές ημέρες. Τα συμπτώματα αντιμετωπίζονται, όπου θεωρήσει ο κτηνίατρος ότι χρειάζεται, με αντιβηχικά, αντιπυρετικά ή και υποστηρικτική θεραπεία (οροί, οξυγόνο) σε πολύ βαριές περιπτώσεις.

Πρόληψη

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με μεγάλη επιτυχία εμβόλια κατά τον 3ο και 4ο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί κάθε χρόνο εφ’ όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις). Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί αν πρόκειται το κατοικίδιο μας να φιλοξενηθεί σε κάποιο ξενοδοχείο σκύλων ή μαζί με άλλα σκυλιά, όπου ο εμβολιασμός θεωρείται απαραίτητος. Η νόσος δε μεταδίδεται στον άνθρωπο και δεν τίθεται θέμα για τη δημόσια υγεία. Σε χώρους όπου βρίσκονται πολλά ζώα, θα πρέπει να αποφεύγεται ο συνωστισμός, να απομονώνονται τα άρρωστα, να απολυμαίνονται τα κλουβιά και τα σκεύη συχνά και να αερίζονται σωστά οι χώροι. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η πρόληψη είναι πάντοτε καλύτερη της θεραπείας.

Μπελιβάνη Μαρία,

Κτηνίατρος

Οι σκνίπες,τα κουνούπια, οι ψύλλοι, οι κρότωνες (τσιμπούρια) και οι ψείρες είναι εξωπαράσιτα που μπορούν να προκαλέσουν στον σκύλο και την γάτα σοβαρά προβλήματα υγείας.Οι υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στη χώρα μας ευνοούν τη μετάδοση των παρασίτων. Γι’ αυτό οι αποπαρασιτώσεις είναι καλό να γίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Με τον ερχομό της Άνοιξης και την άνοδο της θερμοκρασίας, η ανάγκη εφαρμογής τακτικών αποπαρασιτώσεων στα κατοικίδιά μας γίνεται ακόμα πιο επιτακτική. Πάμε να δούμε τα κυριότερα εξωπαράσιτα και τα προβλήματα που δημιουργούν.

Οι σκνίπες είναι υπεύθυνες για τη νόσο λεϊσμανίαση ή αλλιώς Καλααζάρ. Κυκλοφορούν μετά τη δύση του ηλίου και μεταφέρουν το παράσιτο της λεϊσμανίασης από τους σκύλους που νοσούν στους υγιείς. Τα συμπτώματα της νόσου μπορούν να εμφανιστούν σε χρονικό διάστημα που κυμαίνεται από ένα μήνα έως και αρκετά χρόνια. Οι δερματικές αλλοιώσεις, η απώλεια βάρους, η διόγκωση των λεμφαδένων είναι μερικά από αυτά.

Οι κρότωνες ή αλλιώς τσιμπούρια, ζουν σε περιοχές με βλάστηση και πηδούν στα κατοικίδιά μας όταν αυτά περάσουν από δίπλα τους. Μοιάζουν πολύ με μικροσκοπικές αράχνες. Ζουν πίνοντας αίμα. Οι ασθένειες που μεταδίδονται από τους κρότωνες είναι πιροπλάσμωση, ερλιχίωση, αναπλάσμωση και νόσος Lyme στους σκύλους και η αιμομπαρτονέλλωση στις γάτες.

Οι ψύλλοιέχουν καφέ χρώμα, τρέφονται επίσης με αίμα και συνήθως  τρέχουν πολύ γρήγορα μέσα στο τρίχωμα των ζώων. Έχουν αρκετά μεγάλο άλμα και γεννούν τα αυγά τους πάνω στα κατοικίδιά μας, τα οποία πέφτουν στο περιβάλλον και το μολύνουν. Οι ψύλλοι δημιουργούν δερματικές αλλοιώσεις, αλλεργική δερματίτιδα, αναιμία, εντερικές παρασιτώσεις σε σκύλους και γάτες και ευθύνονται για την μετάδοση τηςαιμομπαρτονέλλωσης στις γάτες.

Τα κουνούπια είναι υπεύθυνα για την μετάδοση του παράσιτου Dirofilariaimmitis, του λεγόμενου «σκουληκιού της καρδιάς». Αγαπάει το θερμό και υγρό περιβάλλον και δραστηριοποιείται πιο έντονα το σούρουπο.

Με ποιο τρόπο μπορούμε να προστατεύσουμε τα κατοικίδιά μας;

Στο εμπόριο υπάρχουν πολλά φάρμακα για προστασία από τα εξωπαράσιτα, κάποια έχουν την ιδιότητα να τα απωθούν και κάποια να τα θανατώνουν, όπως και συνδυασμοί τους. Κυκλοφορούν σε διάφορες μορφές όπως αμπούλες (spot-on), spray, αντιπαρασιτικά περιλαίμια, χάπια και σκόνες. Το ποιο εμπορικό σκεύασμα θα χρησιμοποιήσετε, θα το αποφασίσετε με τον κτηνίατρό σας, ανάλογα το περιβάλλον όπου ζει το ζωάκι σας, πόσο συχνά κάνει μπάνιο και την συχνότητα που μπορείτε να το χρησιμοποιείτε.

Οι αμπούλες πρέπει να εφαρμόζονται κάθε μήνα, στο δέρμα της ράχης, σε δύο ή τρία σημεία. Σημαντικό είναι να τηρούνται οι ενδείξεις που είναι σχετικές με το μπάνιο, επειδή η δραστική ουσία χρησιμοποιεί τη λιπαρότητα του δέρματος για να δράσει και να καλύψει όλη την επιφάνεια του σώματος.

Τα αντιπαρασιτικά περιλαίμια πρέπει να είναι σε καλή επαφή με το λαιμό του ζώου, ώστε η δραστική ουσία να διαχέεται σε όλο το σώμα του. Κάποια ίσως να χρειάζεται να τα αφαιρούμε όταν θέλουμε να πλύνουμε το ζωάκι μας, ώστε αυτό να μην αποδυναμώνεται. Κάθε κολάρο έχει την δικό του χρονικό διάστημα δράσης (ενός μήνα, 4 μηνών ή 7-8 μηνών)

Με τα sprayφροντίζουμε να βρέξουμε πολύ καλά όλο το σώμα, αποφεύγοντας την περιοχή των ματιών. Χρησιμοποιούμε πάντα γάντια και φροντίζουμε για τον καλό αερισμό του χώρου.

Τα χάπια είναι μια σχετικά καινούργια μορφή αποπαρασίτωσης για εξωπαράσιτα. Διαρκούν 1 ή 3 μήνες, ανάλογα το σκεύασμα και είναι απολύτως ασφαλή, για τα κατοικίδιά μας. Συνήθως συνδυάζονται και με άλλα σκευάσματα για να αυξήσουμε την προστασία από τα εξωπαράσιτα.

Προσοχή δεν κάνουν όλα τα σκευάσματα για τις γάτες, κάποια είναι θανατηφόρα με την εφαρμογή τους.

Τέλος καλό είναι να ξέρουμε ότι η εφαρμογή ή η προσπάθεια αποπαρασίτωσης με σκόρδα, μηλόξυδο, πετρέλαιο κτλ δεν έχουν αποτέλεσμα, μπορεί να προκαλέσουν αρκετά προβλήματα στην υγείας του ζώου σας, όπως δερματοπάθειες, μη σωστή κάλυψη με αποτέλεσμα την μετάδοση ασθενειών κτλ.

Τα χρόνια έρευνας που έχει η κάθε εταιρία για τα σκευάσματά της και η σωστή ενημέρωση από τον κτηνίατρό σας είναι το κλειδί για την σωστή πρόληψη.

Η νόσος αυτή πήρε το όνομα της από τον υπεύθυνο ιό, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια των Parvo-ιών. Θεωρείται μία από τις λίγες νόσους με υψηλό ποσοστό θνησιμότητα από την στιγμή που θα εκδηλωθεί. Είναι γνωστή με πληθώρα ονομάτων όπως τύφος, λοιμώδης γαστρεντερίτιδα, παρβοΐωση, παρβοεντερίτιδα, λοιμώδης εντερίτιδα, αιμορραγική γαστρεντερίτιδα κ.ά.. Ο υπεύθυνος ιός είναι ανθεκτικός στο περιβάλλον και μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Λόγω αυτής της ιδιότητάς του είναι πολύ εύκολο να μεταδοθεί μέσω τριχών, παπουτσιών ή άλλων αντικειμένων που έχουν έρθει σε επαφή με τον ιό και που ο σκύλος μπορεί να δαγκώσει ή να γλείψει. Το μοναδικό απολυμαντικό που φαίνεται να εξοντώνει τον ιό είναι το διάλυμμα χλωρίνης 1:30.

Προσβάλλει κυρίως τα ανεμβολίαστα σκυλιά, συνήθως ηλικίας 6 εβδομάδων μέχρι 6 μηνών, αλλά πολλές φορές και μεγαλύτερα. Ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει. Φυλές με προδιάθεση εκδήλωσης της σοβαρής μορφής της νόσου είναι κυρίως τα Rottweiler, Doberman pincher, German shepherd, Siberian husky, American pit bull terrier και Labrador retriever. Άλλοι παράγοντες που προδιαθέτουν είναι η συνύπαρξη εντερικών παρασίτων και η διαβίωση σε ανθυγιεινούς-συνωστισμένους χώρους.

Ο ιός διασπείρεται με τα κόπρανα του μολυσμένου σκύλου.Έτσι προσλαμβάνεται από υγιείς σκύλους πολλαπλασιάζεται στις αμυγδαλές καιμπαίνει στην κυκλοφορία του αίματος με τελική κατάληξη στομάχι και έντερο. Πρέπει να αναφέρουμε ότι σε κουτάβια πολύ μικρής ηλικίας (μερικών εβδομάδων), ο ιός συχνά προσβάλει το μυοκάρδιο και τότε η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη, με ποσοστό αιφνίδιου θανάτου να πλησιάζει το 100%.

Αρχικά η μόλυνση του είναι αφανής. Αυτό σημαίνει ότι το ζώο, ενώ νοσεί, δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα. Η κλασσική εικόνα που παρουσιάζει το ασθενές ζώο, είναι αδιαφορία για το περιβάλλον, υπνηλία, ανορεξία, κατήφεια. Στη συνέχεια θα κάνουν την εμφάνισή τους οι έμετοι και οι διάρροιες, οι οποίες συχνά είναι αιμορραγικές και πάντα δύσοσμες. Ο πυρετός είναι ασταθής. Η αφυδάτωση του ζώου, έντονη και συνεχώς αυξανόμενη. Η χρονική διάρκεια της νόσου κυμαίνεται από 3 έως 5 ημέρες. Ο ιός αποβάλλεται με τα κόπρανά από την πρώτη ημέρα της μόλυνσης μέχρι και μετά από 2 εβδομάδες.

Η διάγνωση στηρίζεται στις πληροφορίες από το ιστορικό του ζώου, στην κλινική εικόνα και στις εργαστηριακές εξετάσεις (γενική αίματος, βιοχημικές και ανοσολογικές εξετάσεις). Κάθε ζώο που δεν έχει ολοκληρώσει το πρόγραμμα εμβολιασμού και εμφανίσει σοβαρή γαστρεντερίτιδα, είναι ύποπτο για ιογενή παρβοεντερίτιδα.

Το ζώο που νοσεί από ιογενή παρβοεντερίτιδα, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κατεπείγον περιστατικό. Η άμεση χορήγηση ορών, ενισχυτικών του οργανισμού, αντιβίωσης και αντιεμετικών θεωρείται κάτι περισσότερο από αναγκαία. Η χορήγηση κάθε φαρμάκου πρέπει να γίνεται με ενέσιμο τρόπο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει θεραπεία που να σκοτώνει τον ιό ή να μας απαλλάσσει από αυτόν. Για το λόγο αυτό και η θεραπευτική αγωγή έχει μορφή υποστηρικτικής αγωγής. Τα αντιβιοτικά που χορηγούμε δεν καταπολεμούν τον ίδιο τον ιό, αλλά προστατεύουν το ασθενές ζώο από τυχόν επιπλοκές που προκαλούνται λόγω της πτώσης του ανοσοπιητικού του. Θεραπεία εφαρμόζεται σε οργανωμένα κτηνιατρεία και κτηνιατρικές κλινικές και αυτό γιατί το ζώο πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή κτηνιατρική επίβλεψη.

Αρκετά σημαντικό είναι, τα ζώα που νοσούν από ιογενή παρβοεντερίτιδα, να είναι απομονωμένα από τους άλλους σκύλους. Όσοι έρχονται σε επαφή με τα νοσούντα ζώα να μην έρχονται σε επαφή με άλλα ζώα και να τηρούν πολύ αυστηρά κανόνες υγιεινής. Τα ανεμβολίαστα ζώα να είναι απομονωμένα από τα υπόλοιπα μέχρι να ολοκληρωθεί ο εμβολιασμός τους. Δυστυχώς τα ανεμβολίαστα ενήλικα ζώα μπορεί να προσβληθούν ασυμπτωματικά ή με ελαφριά συμπτώματα, διασπείροντας όμως τον ιό. Ο ένας και μοναδικός τρόπος πρόληψης είναι ο έγκαιρος και σωστός εμβολιασμός.

Μπελιβάνη Μαρία

κτηνίατρος

Τι είναι;

Αιματουρίαονομάζουμε την κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός αποβάλλει ούρα που περιέχουν αίμα. Είναι σύμπτωμα και όχι πάθηση.Υπάρχει η ανώδυνη και η επώδυνη αιματουρία, η τελική (αίμα στο τέλος της ούρησης) και η αρχική (στην αρχή της ούρησης). Ακόμη υπάρχει και η ολική αιματουρία(αίμα σε όλες τις φάσεις ούρησης).Η πάθηση αυτή έχει πολλές αιτιολογίες, από προβλήματαστο ουροποιητικό και από άλλες παθήσεις τις οποίες θα αναλύσουμε παρακάτω.

Ποια είναι τα αίτια;

Όταν η αιτιολογία εντοπίζεται στα νεφρά, μπορεί να οφείλεται σε παθήσεις όπως η κυστική νόσος των νεφρών, η νεφρολιθίαση ή κάποιο νεόπλασμα. Επίσης μπορεί να οφείλεται σε μολυσματικές νόσους, όπως πχ. λεπτοσπείρωση ή παρασιτικές, όπως πχ Capillaria plica. Τέλος η αιματουρία μπορεί να οφείλεται σε τραυματισμό των νεφρών ή να είναι ιδιοπαθής.

Από το υπόλοιπο ουρογεννητικό μπορεί να οφείλεται σε ανατομικές ανωμαλίες, τραυματισμούς, νεοπλασίες (σε αυτές περιλαμβάνουμε και το αφροδίσιομεταδοτικό νεόπλασμα), λιθιάσεις της ουροδόχου κύστης, παρασιτώσεις, υπερτροφία του προστάτη στα αρσενικά, μικροβιακές ή μυκητιακές μολύνσεις. Στα θηλυκά το αίμα κατά την διάρκεια του οίστρου ή της λοχείας είναι φυσιολογικό, για όσο καιρό αυτά διαρκούν.

Εκτός από το ουροποιητικό, για την αιματουρία, μπορεί να ευθύνονται συστηματικά νοσήματα ή παθήσεις που επηρεάζουν την γενικότερη υγεία του ζώου. Διαταραχές στην πηκτικότητα του αίματος αυξάνουν την αιμορραγική διάθεση, οπότε μπορεί να εμφανιστεί αιματουρία. Αυτές τις προκαλούν αυτοάνοσα νοσήματα που μπορεί να καταστρέψουν κύτταρα του αίματος ή νεοπλασίες που δρουν με τον ίδιο τρόπο.Επίσης η δηλητηρίαση από δικουμαρόλη (ποντικοφάρμακα), κάποια φάρμακα, ή συστηματικά νοσήματα που προκαλούν θρομβοκυτταροπενίες, όπως πχ η ερλιχίωση, μπορεί να είναι οι αιτίες. Ακόμα οι αιμορραγίες στο ουροποιητικόμπορεί να οφείλονταιστις αγγειίτιδες. Νοσήματα όπως πχ η Λεϊσμανίωση (το γνωστό μας Καλααζάρ) μπορούν να τις προκαλέσουν, όπως και αυτοάνοσα ή ενδοκρινικά νοσήματα (πχ. διαβήτης) κ.ά.

Μετά από ιατρικούς χειρισμούς όπως πχ μετά από κυστοκέντηση, καθετηριασμό ή χειρουργικές επεμβάσεις στο ουρογεννητικό είναι φυσιολογικό να αναμένουμε αιματουρία.

Πως γίνεται η διάγνωση;

Βασίζεται:

-στη γενική κλινική εξέταση (εύρεση και άλλων συμπτωμάτων συστηματικών νόσων)

-στη γενική εξέταση ούρων με μικροσκόπηση, έλεγχο πρωτεϊνών και διάφορων βιοχημικών δεικτών (πχ. έλεγχος κρυσταλλουρίας σε ουρολιθίαση),

-στην καλλιέργεια ούρου(ουρολοιμώξεις),

-στην γενική εξέταση αίματος(αιματοκρίτης, αιμοπετάλια,παράγοντες πήξης,χρόνοςπροθρομβίνης-PT και χρόνος ενεργοποιημένης μερικής θρομβοπλαστίνης- ΑΡΤΤ),

-σε βιοχημικές εξετάσεις αίματος (πχ έλεγχος νεφρικής λειτουργίας – αζωθαιμίας).

-σε ορολογικές εξετάσεις αίματος (πχ. για ερλιχίωση, λεϊσμανίωση, λεπτοσπείρωση)

-σε απεικονιστικές μεθόδους (ακτινογραφία σε σκιαγραφικό ή χωρίς, υπερηχογράφημα, κυστεοσκόπηση, κολποσκόπηση για έλεχο λιθιάσεων ή νεοπλασμάτων)

-βιοψία (έλεγχος για κυστίτιδα, νεοπλασίες ουρογεννητικού)

-στα αρσενικά περιλαμβάνεται και η εξέταση σπέρματος και αίματος για αποκλεισμό προστατικής νόσου.

Συμπέρασμα:

Ακριβώς επειδή τα αίτια της αιματουρίας μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά, σωστό είναι, με το που θα διαπιστώσετε αυτό το σύμπτωμα, να απευθυνθείτε στον/στην κτηνίατρό σας. Έτσι μπορείται να προλάβετε νοσήματα που μπορεί να απειλούν σοβαρά την υγεία του μικρού σας φίλου!

Η ακμή στις γάτες είναι μια αρκετά συνηθισμένη κατάσταση και μπορεί να κάνει την εμφάνισή της σε οποιαδήποτε ηλικία. Στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζεται στο πηγούνι της γάτας μας ή στο κάτω χείλος της. Υπάρχουν φορές που με δυσκολία την παρατηρούμε, αλλά και φορές που φτάνει σε σημείο να είναι αρκετά εμφανής και οδυνηρή.

Οι αιτίες πρόκλησης ακμής στην γάτα δεν έχουν εξακριβωθεί πλήρως. Πολλοί κάνουν λόγο για ιδιοπαθή διαταραχή. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες υποθέσεις. Βάσει αυτών των υποθέσεων, η ακμή μπορεί να προκληθεί από ορμονικές μεταβολές, ακατάλληλη περιποίηση, τροφικές αλλεργίες, έντονο άγχος, λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού, χαμηλό ανοσοποιητικό, ή/και από την χρήση πλαστικών μπολ.

Η όψη της ακμής ομοιάζει με βρωμιά, η οποία χαρακτηρίζεται από μικρά μαύρα στίγματα. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις ομοιάζει με μεγάλα διογκωμένα σπυράκια (με πύον ή χωρίς), τα οποία -σε πολλές περιπτώσεις- είναι επώδυνα για την γατούλα μας.

Στο δέρμα του πηγουνιού της γάτας, υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός σμηγματογόνων αδένων, οι οποίοι συνδέονται με τα θυλάκια της τρίχας. Σε περιπτώσεις ακμής, τα θυλάκια φράζουν με μαύρο ελαιούχο σμήγμα, σχηματίζοντας σπυράκια.

Σε σοβαρές περιπτώσεις ακμής του πηγουνιού, μπορεί να αναπτυχθεί οίδημα και απώλεια τριχών. Μπορεί επίσης να προκληθεί έντονη φαγούρα και στη συνέχεια επιπλέον τραυματισμός, λόγω της έντονης τάσης της γάτας να ξύνει την συγκεκριμένη περιοχή.

Σε περίπτωση που η ακμή της γάτας μας οφείλεται σε ορμονικούς λόγους και διαταραχές, χορηγούνται ορμονικά σκευάσματα, η επιλογή των οποίων θα πρέπει να γίνει με καθοδήγηση και μεγάλη προσοχή, διότι η χορήγηση ορμονών μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητες ή ακόμα και επικίνδυνες παρενέργειες. Ο κτηνίατρος μας είναι ο πλέον κατάλληλος, ώστε να μας συμβουλεύσει διεξοδικά.

Ένας από τους συχνότερους λόγους ακμής της γάτας μας είναι η συνεχής χρήση πλαστικών μπολ για το φαγητό & το νερό της. Τα μπολάκια που μπορούμε άφοβα να χρησιμοποιούμε είναι μπολ ανοξείδωτα, γυάλινα ή κεραμικά και πορσελάνινα. Πάνω από όλα πρέπει να είμαστε τυπικοί και με τον σωστό καθαρισμό των μπολ, προκειμένου να τηρούνται σωστές συνθήκες υγιεινής και να αποφεύγονται ανάλογα περιστατικά.
Ο τρόπος αντιμετώπισης των στιγμάτων αυτών γίνεται με την χρήση κατάλληλων αλοιφών, θερμών επιθεμάτων, χρήση ειδικών σαμπουάν ή/και με τοπικό πλύσιμο με ειδικά σκευάσματα. Ο κτηνίατρος μας μπορεί να μας συμβουλεύσει σχετικά με τον καταλληλότερο τρόπο θεραπείας, καθώς η κάθε περίπτωση είναι μεμονωμένη και χρήζει διαφορετικής εκτίμησης και αντιμετώπισης. Σε περίπτωση πολύ έντονης μόλυνσης, η χορήγηση αντιβιοτικών είναι συχνή.

Η εμφάνιση της ακμής μπορεί να εκδηλωθεί μία και μοναδική φορά καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής της γάτας, καθώς όμως και επαναλαμβανόμενες φορές. Η ακμή δεν είναι κάτι απειλητικό για την υγεία της γάτας μας, αλλά είναι κάτι που αρκετά εύκολα μπορούμε να αποφύγουμε, οπότε καλό θα είναι να υπάρχει η κατάλληλη πρόληψη έτσι ώστε να μην υπάρχει ενόχληση.

Ή αλλιώς το AIDS της γάτας. Αν και ακούγεται τρομαχτικό, συχνά δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο μπορεί να φανταζόμαστε. Ο ιός που είναι υπεύθυνος για την νόσο, FIV για συντομία, ανήκει στην ίδια οικογένεια ιών που προκαλούν το AIDS στον άνθρωπο, αλλά η νόσος της ανοσοανεπάρκειας της γάτας δεν μεταδίδεται στον άνθρωπο. Η νόσος έχει παρόμοιες συνέπειες στην υγεία της γάτας, όπως η νόσος του ανθρώπου. Ο ιός επιτίθεται στο ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα ο οργανισμός να μην μπορεί να ανταπεξέλθει σε νόσους και λοιμώξεις. Ο πιθανός θάνατος του ζώου που νοσεί, δεν οφείλεται στον ιό της ανοσοανεπάρκειας, αλλά στις δευτερεύουσες λοιμώξεις. Δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις οι γάτες που νοσούν μπορούν να φτάσουν σε μεγάλη ηλικία με την κατάλληλη φροντίδα.

Η νόσος μεταδίδεται με το αίμα και το σάλιο. Ο συνηθισμένος τρόπος μετάδοσης είναι μέσω δαγκωνιών ή γρατζουνιών. Για αυτό τον λόγο οι μη στειρωμένοι γάτοι που ζουν έξω κινδυνεύουν περισσότερο. Ο FIV βρίσκεται και στο γάλα, οπότε υπάρχει η πιθανότητα να μεταδοθεί από την γατομαμά στα μικρά της με τον θηλασμό. Ανάμεσα σε γάτες που ζουν στο ίδιο σπίτι, οι οποίες έχουν την συνήθη επαφή (χωρίς τσακωμούς), δεν είναι συχνή η μετάδοση.

Η μόλυνση έχει τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο ο ιός προκαλεί μολύνσεις, πυρετό και πρησμένους λεμφαδένες. Στο δεύτερο στάδιο ο ιός μένει στην αφάνεια και η γάτα είναι φαινομενικά υγιής. Από το στάδιο ονομάζεται υποκλινικό και μπορεί να έχει διάρκεια μήνες έως χρόνια. Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο, η γάτα υποφέρει από συνεχείς λοιμώξεις. Ο μέσος όρος ζωής είναι περίπου ένας χρόνος σε αυτό το στάδιο.

Η διάγνωση γίνεται από το ιστορικό, τα κλινικά συμπτώματα και τις αιματολογικές εξετάσεις. Η γάτα που νοσεί ταλαιπωρείται με διάφορα νοσήματα και παθολογικές καταστάσεις. Ανάμεσα σε αυτά είναι η αναιμία, η φλεγμονή των ούλων και του στόματος, ο καρκίνος και διάφορες δερματολογικές μολύνσεις. Κάποιες γάτες μπορεί να εμφανίζουν νευρολογικά συμπτώματα, όπως επιληπτικές κρίσεις, έλλειψη ισορροπίας, άνοια και διαταρραχές συμπεριφοράς. Τις περισσότερες φορές οι γάτες φαίνονται απολύτως υγιείς, κάτι που δυσκολεύει την διάγνωση. Με τις αιματολογικές εξετάσεις βρίσκουμε αντισώματα έναντι του ιού, κάτι που δηλώνει πως υπάρχει μόλυνση. Σε περίπτωση που ελέγξουμε γατάκια που θηλάζουν, υπάρχει η πιθανότητα, αν προέρχονται από μαμά που νοσεί, να βγουν θετικά χωρίς να είναι. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να κάνουμε έναν επανέλεγχο σε έξι μήνες, όπου θα έχουν φύγει από τον οργανισμό τους τα μητρικά αντισώματα. Φυσικά, εκτός από την ανοσολογική εξέταση, στις γατούλες που είναι θετικές, είναι σωστό να προχωρίσουμε και σε άλλες εξετάσεις για να ελέγξουμε την γενική κατάσταση του ζωού.

Όπως έχουμε ήδη πει, δυστυχώς, το AIDSτης γάτας, δεν έχει κάποια θεραπεία. Εάν η θετική γατούλα δεν έχει κάποια κλινικά συμπτώμτα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Σε αντίθετη περίπτωση, ανάλογα με την συμπτωματόλογία, δίνουμε την κατάλληλη αγωγή, έτσι ώστε να μειώσουμε τον κίνδυνο από τις δευτερεύουσες λοιμώξεις. Αντιβιoτικά, σωστή διατροφή, τακτική αντιπαρασιτική αγωγή και πιθανά ενίσχυση με οροθεραπεία, είναι μερικές αγωγές που χρειάζονται συνήθως οι γατούλες με ανοσοανεπάρκεια.

Σε γενικές γραμμές έχοντας μια γατούλα με ανοσοανεπάρκεια, μπορούμε να απολαύσουμε την συντροφιάς της, σαν αυτή να μην έχει κάποιο πρόβλημα, αρκεί να έχουμε στον νου μας 2-3 κανόνες. Είναι καλό να πηγαίνουμε 1-2 φορές στον κτηνίατρο για εξέταση και εκτίμηση της υγείας της γατούλας μας. Αν χρειάζεται αγωγή, αυτή πρέπει νατην ακολουθούμε πιστά και αν έχουμε πρόβλημα ή αν τα συμπτώματα γίνονται πιο έντονα ή πληθαίνουν να ενημερώνουμε τον κτηνίατρό μας. Να ελέγχουμε το βάρος και να της παρέχουμε πολύ καλή ποιότητα τροφής.

Ως πρόληψη δεν υπάρχει κάποιο εμβόλιο για τον ιό στην Ελλάδα. Η μόνη πρόληψη είναι να μην έρθει σε επαφή το γατάκι σας με κάποια μολυσμένη γάτα, και συγκεκριμένα να μην τσακωθεί με αυτή. Είναι καλό λοιπόν να στειρώνετε τα γατάκια σας, έτσι ώστε να μην τσακώνονται κατά την περίοδο του ζευγαρώματος  και να τα κρατάτε εντός σπιτιού. Αν και ο ιός δεν είναι εύκολο να μεταδοθεί αλλιώς , εάν έχετε μεγάλο πληθυσμό γατιών στο σπίτι σας, είναι καλό να χωρίσετε όσα είναι οροθετικά. Εάν αυτό δεν γίνεται, ας έχετε στο νου, ότι υπάρχει ένας μικρός κίνδυνος μετάδοσης. Εάν θέλετε να βάλετε ένα καινούργιο γατάκι σπίτι σας, εξετάστε το για AIDS, απομονώστε το για τρεις μήνες για επαναλάβετε το τεστ. Γάτες που είναι αρνητικές σε δύο διαδοχικά τεστ με απόσταση τριών μηνών θεωρούνται ελεύθερες του ιού. Κάποιες γάτες υπάρχει περίπτωση να βγουν θετικές στο τεστ αν είναι πρόσφατα εμβολιασμένες. Οπότε είναι καλό να κάνετε το τεστ πριν τον εμβολιασμό ή αρκετούς μήνες μετά.

Η Ιογενής Λευχαιμία της γάτας είναι ένα σοβαρό νόσημα που αφορά των πληθυσμό των γατιών, και αποτελεί ένα πολύ συχνό αίτιο θανάτου στην γάτα.

Αίτιο και μετάδοση

Οφείλεται σε ρετροϊό, οικογένεια στην οποία ανήκει και ο ιός της επίκτητης ανοσοανεπάρκειας της γάτας (FIV) ή ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV). Προσβάλει το λεμφικό σύστημα της γάτας και την καθιστά ευαίσθητη σε λοιμώξεις, ενώ ευθύνεται και για την ανάπτυξη όγκων.

Ο ιός βρίσκεται στο σάλιο, τις οφθαλμικές και ρινικές εκκρίσεις, τα ούρα, τα κόπρανα, το γάλα και το αίμα των ασθενών, ενώ μπορεί να μεταδοθεί και διαπλακουντίως. Αυτό σημαίνει ότι η μετάδοση μπορεί να γίνει με:

Δαγκώματα μεταξύ των γατιών

Τον αλληλοκαθαρισμό με τη γλώσσα

Μέσω μολυσμένων δοχείων άμμου, τροφής-νερού

Με μετάγγιση αίματος

Με το φτάρνισμα.

Από την μητέρα του κατά την διάρκεια της κυοφορίας (σε αυτή την περίπτωση μπορεί η μητέρα να αποβάλλει ή να επαναρροφήσει τα έμβρυα) ή τον θηλασμό.

Κλινική εικόνα

Είναι νόσος χρόνιας ή διαλείπουσας μορφής η οποία προκαλεί ανοσοκαταστολή. Ένα μεγάλο ποσοστό γατιών που προσβάλλονται από τον ιό είναι σε θέση να αναπτύξουν ανοσία και να αντιμετωπίσουν τον ιό. Μια δεύτερη κατηγορία αναπτύσσει ανοσία και περιορίζει τον ιό, αλλά όταν υποβληθεί σε στρες ή σε ανοσοκατασταλτική θεραπεία είναι δυνατό να νοσήσει. Τέλος μια τρίτη κατηγορία γατιών δεν είναι ικανή να εμφανίσει ανοσία και έκθεση τους στον ιό συνεπάγεται ότι το γατάκι θα νοσήσει.

Μπορεί να εμφανιστεί με πολλά διαφορετικά συμπτώματα, τα πιο συνήθη από τα οποία είναι δύσπνοια, λήθαργος (αναιμία), ανορεξία, πυρετός, διάρροια, ουλίτιδα, στοματίτιδα, απώλεια βάρους και αποστήματα που δεν επουλώνονται. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι 30% των γατιών που προσβάλλονται από τον ιό της λευχαιμίας εμφανίζει ανάπτυξη νεοπλασίας (καρκίνος) με πιο συχνό το λέμφωμα. Η νόσος μπορεί να διαρκέσει και 3,5 χρόνια με κατάληξη το θάνατο του ζώου. Το ποσοστό θνησιμότητας ανέρχεται στο 80-90%.

Σημαντικό επίσης είναι να αναφερθεί το γεγονός ότι υπάρχουν γάτες φορείς του ιού, χωρίς την παραμικρή συμπτωματολογία.

Διάγνωση

Αφού συνδυαστούν τα ευρήματα της γενικής φυσικής εξέτασης και του ιστορικού της γάτας, θα καθοριστούν τα αιματολογικά και βιοχημικά τεστ που είναι αναγκαία. Ο κτηνίατρος σας μπορεί με μια ειδική εξέταση αίματος να διαπιστώσει αν το γατάκι σας είναι φορέας του ιού.

Αντιμετώπιση

Δεν υπάρχει θεραπεία για την ιογενή λευχαιμία της γάτας. Περιοριζόμαστε στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της νόσου και την καταπολέμηση των δευτερογενών λοιμώξεων (εμβολισμός για άλλα νοσήματα, αποπαρασιτισμό κ.ά.). Αν έχετε και άλλες γάτες που δεν νοσούν θα πρέπει να τις απομονώσετε από τις ασθενείς και να έχετε ξεχωριστά δοχεία τροφής, νερού και άμμου. Επίσης οι ασθενείς δεν θα πρέπει να βγαίνουν έξω αφενός διότι αποτελούν απειλή για τις άλλες γάτες και αφετέρου αυξάνεται η πιθανότητα προσβολής από λοιμώξεις.

Η δημόσια υγεία προς το παρόν δεν απεδείχθη ότι απειλείται.

Πρόληψη

Ο ιός είναι ευαίσθητος και ανίκανος να επιζήσει για περισσότερο από μία εβδομάδα στο περιβάλλον ακόμη και χωρίς να λάβετε μέτρα. Αδρανοποιείται εύκολα από οικιακά καθαριστικά, οινόπνευμα, χλωρίνη, θερμότητα, ξηρασία.

Τα μικρά γατάκια θα πρέπει να ελέγχονται μετά την ηλικία των 16 εβδομάδων. Ο μόνος τρόπος πρόληψης είναι η διατήρηση κάθε γάτας μέσα στο σπίτι και ο ετήσιος εμβολιασμός του ζώου. Εμβολιάζονται μόνον όσες γάτες είναι καθαρές από τον ιό. Το τεστ της λευχαιμίας πραγματοποιείται κάθε 6 ή 12 μήνες για προληπτικούς λόγους.

Ως ομάδες μεγάλης επικινδυνότητας θεωρούνται:

Τα αδέσποτα γατιά

Τα γατιά ιδιοκτητών που έστω και περιστασιακά διαβιούν έξω από το σπίτι και έρχονται σε επαφή με γάτες φορείς του ιού

Γάτες εκτροφείων ή ιδιοκτητών που έχουν πολλά ζώα, όταν μεταξύ αυτών βρίσκονται φορείς του ιού. Το πρόβλημα προκύπτει όταν στις κοινότητες αυτές των γατιών εισέρχονται γατιά χωρίς να έχουν ελεγχθεί.

Περισσότεροαπότο 30% τωνγατιώνθα αναπτύξουν νεφρική ανεπάρκεια κάποια στιγμή στη ζωή τους, καθώς μεγαλώνουν. Μετάτηνηλικίατων 15 οιμισέςαπό αυτές θα υποφέρουν από χρόνια νεφρική νόσο.

Τα νεφρά είναι ένα σημαντικό όργανο για τον οργανισμό. Βοηθάει στην διατήρηση της σωστής πίεσης του αίματος, ρυθμίζει την ποσότητα των υγρών στο σώμα και την χημική τους σύσταση. Παράγει ορμόνες και ένζυμα σημαντικά για την σωστή λειτουργία του οργανισμού και συμβάλει στην δημιουργία ερυθρών αιμοσφαιρίων. Τέλος φιλτράρει το αίμα και απορρίπτει τοξίνες και «σκουπίδια» που παράγονται από τις μεταβολικές διαδικασίες.Όταν σταματούν να λειτουργούν φυσιολογικά τα νεφρά τότε το αίμα σταματά να φιλτράρεται σωστά οπότε συσσωρεύονται οι τοξίνες και χαλάει η σωστή ισορροπία των ιχνοστοιχείων και των ηλεκτρολυτών.

Για κάποιες ράτσες όπως οι Περσικές, οι Ιμαλαΐων και οι Βρετανικές Κοντότριχες, η νεφρική νόσος είναι κληρονομική. Στην μεγαλύτερη πληθώρα των περιστατικών πάντως η νεφρική νόσος είναι επίκτητη και χωρίζεται σε οξεία νεφρική ανεπάρκεια και χρόνια. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για συμπτώματα που εμφανίζονται πολύ γρήγορα και ξαφνικά, στην δεύτερη περίπτωση έχουμε μια αργή διεργασία που δεν γίνεται αντιληπτή αμέσως.

Η κατανάλωση τοξικών ουσιών από το ζώο, όπως το αντιψυκτικό του αυτοκινήτου, τα εντομοκτόνα, τα χημικά καθαριστικά και κάποια ανθρώπινα φάρμακα, είναι μερικές αιτίες της οξείας νεφρικής ανεπάρκειας. Εάν διαγνωστεί έγκαιρα μπορεί να αντιμετωπιστεί και να μειωθεί η ζημιά στα νεφρά.Σεαντίθεση,στηχρόνιανεφρικήανεπάρκεια, ηβλάβηστανεφράείναισυνήθωςμηαναστρέψιμηκαιδιαρκώς επιδεινούμενη. Συχνά η αιτία της χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας παραμένει άγνωστη. Σαν αιτίες έχουν κατηγορηθεί η φυσική φθορά του ιστού, η περιοδοντική νόσος, η μόλυνση των νεφρών από μικροβιακούς παράγοντες και η φλεγμονή ή η έμφραξη της κατώτερης ουροφόρου οδού. Λίγα μπορούν να γίνουν συνήθως για να αυξηθεί ο χρόνος ζωής της γάτας αρκετά. Η θεραπεία είναι ανακουφιστική και χρήσιμη για να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του ζώου. Γενικά όσο πιο γρήγορα διαγνωστεί τόσο πιο καλά μπορεί να ελεγθεί και να περιοριστεί η εξέλιξη της νόσου.

Ποια είναι όμως τα συμπτώματα που θα μας προϊδεάσουν ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά; Στα αρχικά στάδια της χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας δεν έχουμε κανένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα και γι’αυτό οι προληπτικές εξετάσεις κάθε χρόνο μπορούν να είναι σωτήριες για κάποια ζώα. Στα μετέπειτα στάδια έχουμε αυξημένη πρόσληψη νερού και αυξημένη ποσότητα ούρων, απώλεια βάρους, μειωμένη όρεξη για φαγητό, ληθαργικότητα και σε κάποιες περιπτώσεις εμέτους. Οι γενικές και βιοχημικές εξετάσεις αίματος όπως και η ανάλυση ούρου είναι απαραίτητες για την διάγνωση. Ακτινογραφίες, υπέρηχος κοιλιάς, καλλιέργεια ούρων και σε μερικές περιπτώσεις βιοψία των νεφρών μπορούν να μας δώσουν στοιχεία για την αιτία, έτσι ώστε να είναι πιο αποτελεσματική η θεραπεία.

Όσον αφορά την θεραπεία, εάν βρεθεί η αιτία και αντιμετωπιστεί, αν είναι αυτό είναι εφικτό, θα βοηθήσει έτσι ώστε η βλάβη των νεφρών να μείνει στάσιμη. Στην οξεία νεφρική ανεπάρκεια οι γατούλες χρειάζονται συνήθως επείγουσα νοσηλεία και αρκετά «επιθετική» θεραπεία.

Στην χρόνια νεφρική ανεπάρκεια δίνουμε έμφαση στην αναστολή της εξέλιξης της νόσου. Με ειδική θεραπευτική αγωγή ρυθμίζουμε την υψηλή πίεση και την πρωτεϊνουρία που συχνά εμφανίζονται και δυσχεραίνουν την κατάσταση του ζώου. Η διατροφή είναι βασικός πυλώνας της θεραπείας. Αποτελεί το σημαντικότερο θεραπευτικό βήμα για την επιμήκυνση της ζωής του ζώου. Υψηλής ποιότητας πρωτεΐνες, ενέργεια από μη πρωτεϊνούχες τροφές, μειωμένος φώσφορος και πλούσια σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, βιταμίνη D και Ω3 λιπαρά οξέα διατροφή είναι πολύ σημαντικά για την μείωση των συμπτωμάτων της νόσου. Η ενυδάτωση, τα συμπληρώματα διατροφής που βοηθάνε στην καλή λειτουργία των νεφρών και την ισορροπία των ηλεκτρολυτών στο αίμα ή την αναιμία που έχουν κάποια ζώα βελτιώνουν την κλινική εικόνα. Όλα φυσικά εξαρτώνται από την καλή συνεργασία ιδιοκτήτη με την γατούλα του και την καλή επικοινωνία του ιδιοκτήτη με τον κτηνίατρό του. Η σωστή και στενή παρακολούθηση του ζώου με αιματολογικές και ουρολογικές εξετάσεις έτσι ώστε να γίνονται διορθωτικές κινήσεις στην θεραπεία, είναι σημαντικές για την βελτίωση της ζωής του ζώου σε ποιότητα και σε διάρκεια.

Η θερμοπληξία ευθύνεται για αρκετούς θανάτους ζώων στην χώρα μας, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Προκαλείται μετά από έκθεση του ζώου σε θερμό (άνω των 38^ο C) και υγρό περιβάλλον, από παραμονή του σε θερμό (άνω των 30^ο C) μικρό χώρο με ανεπαρκή αερισμό ή μετά από υπερβολική και εντατική άσκηση.

Το σώμα του σκύλου μπορεί να αποβάλλει θερμότητα μέσω της αναπνοής του με το «λαχάνιασμα», καθώς ιδρωτοποιούς αδένες διαθέτει μόνο στις πατούσες του! Είναι λοιπόν στο χέρι μας να προστατεύσουμε τους σκύλους μας από τον ήλιο και τη ζέστη του καλοκαιριού. Να θυμάστε πως στην περίπτωση της θερμοπληξίας, η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία.

Όλοι οι σκύλοι κινδυνεύουν από θερμοπληξία αλλά περισσότερο αυτοί που έχουν πλούσιο μακρύ ή διπλό τρίχωμα, οι παχύσαρκοι, οι πολύ νεαροί ή υπερήλικοι, με αναπνευστικά προβλήματα και οι βραχυκεφαλικές φυλές (παγκ, μπουλντόγκ, πεκινουά, μαστίφ και μποξέρ).

Πως την προλαμβάνω;

• Αποφύγετε το κυνήγι ή την εκπαίδευση τις ζεστές ώρες της ημέρας και τις υπερβολές σε ένταση και διάρκεια. Δεν ισχύει πάντα το «εφόσον αντέχω εγώ, αντέχει και ο σκύλος μου»!
• Είναι καλό η βόλτα του να είναι νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα. Στη βόλτα σας, έχετε πάντοτε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό.
• Ταξιδέψτε με τον σκύλο σας σε καλό, άνετο και αεριζόμενο κλουβί κάνοντας συχνές στάσεις για περπάτημα και νερό.
• ΠΟΤΕ μην αφήσετε το ζωάκι σας μέσα στο αυτοκίνητο ή στο κλουβί μεταφοράς όταν αυτά βρίσκονται στον ήλιο, ούτε καν για «5 λεπτά», ακόμα και αν τα παράθυρα είναι ανοικτά!
• Ο σκύλος δεν πρέπει να είναι δεμένος σε χώρο που δεν υπάρχει σκιά τις μεσημεριανές ώρες του καλοκαιριού, έστω και αν υπάρχει δίπλα το σπιτάκι του (όταν και αυτό είναι εκτεθειμένο στον ήλιο).
• Ακόμα και τους χειμερινούς μήνες μην αφήνετε το σκύλο μόνο του στο αυτοκίνητο με αναμμένο το καλοριφέρ.

Συμπτώματα θερμοπληξίας:

• Γρήγορη και βαριά αναπνοή
• Σιελόρροια (παχύ, κολλώδες σάλιο)
• Ταχυκαρδία
• Αδυναμία, ζαλάδα (στέκεται με κόπο, με ανοιχτά τα δυο μπροστινά του πόδια ή είναι πεσμένος κάτω)
• Απροθυμία στα καλέσματα και άρνηση να μετακινηθεί
• Έκφραση αγωνίας στο πρόσωπο
• Έμετος ή διάρροια πιθανά

Πρώτες βοήθειες μέχρι να φτάσουμε στον κτηνίατρο:

1. Τοποθετήστε τον σκύλο σε δροσερό, σκιερό και αεριζόμενο μέρος,
2. Βρέξτε όλο του το σώμα με κρύο (όχι παγωμένο) νερό και κάντε λίγο μασάζ.
3. Τοποθετήστε κρύες κομπρέσες στο κεφάλι και στον τράχηλο.
4. Εάν ο σκύλος μπορεί πιει, δώστε του άφθονο δροσερό νερό.
5. Τηλεφωνήστε στον κτηνίατρό σας καθώς το ζώο χρήζει άμεσης κτηνιατρικής βοήθειας και ίσως έχει ανάγκη πρόσθετα στηρικτικά μέτρα.

Το καλοκαίρι ήρθε! Μαζί του έρχονται κάποια ανεπιθύμητα και επικίνδυνα «αγκάθια», τα άγανα! Πρόκειται για βελονοειδείς σχηματισμούς που αποτελούν μέρος του άνθους των αγριόχορτων, του σιταριού και άλλων αυτοφυών φυτών. Στην φύση βοηθούν στην εξάπλωση των σπόρων, μέσω της προσκόλλησής τους στην γούνα των ζώων. Στα κατοικίδια μας όμως προξενούν αρκετά προβλήματα υγείας! Στην χώρα μας παρατηρούνται από αρχές Μαΐου μέχρι το τέλος του Καλοκαιριού.

Υψηλότερο κίνδυνο διατρέχουν ζώα με μακρύ και πυκνό τρίχωμα, που βγαίνουν βόλτα σε περιοχές με πολλά ξερά χόρτα ή μένουν σε κτήματα.

Πώς δρουν;

Το σχήματους (μοιάζουν με άκρη βέλους) βοηθάει στο να εισχωρήσουν βαθιά σε ιστούς χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσουν προς τα πίσω. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπαίνοντας από το πρόσθιο μέρος της πατούσας ενός σκύλου, βγαίνουν από το οπίσθιο μέρος της, τραυματίζοντας όλους τους ιστούς στο πέρασμά τους. Τα άγανα προκαλούν ενόχληση, πόνο, φλεγμονή και πιθανά μόλυνση σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος βρεθούν και είναι ικανά να φτάσουν σε εσωτερικά όργανα (πνεύμονες, καρδιά, νωτιαίο μυελό κ.λ.π.).

Που μπορούμε να τα συναντήσουμε;

Μπορούν να βρεθούν σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος, Κυριότερα τα συναντάμε:

-Στο δέρμα και τον υποδόριο ιστό (συχνότερα στις πατούσες, στα μεσοδακτύλια διαστήματα, στις μασχάλες, στις πτυχές του δέρματος)

-Στα αυτιά

-Στα μάτια

-Στη μύτη

-Στη στοματική κοιλότητα (συχνότερα στο οπίσθιο τμήμα της, κοντά στις αμυγδαλές

-Στα εξωτερικά γεννητικά όργανα (ακροποσθία, αιδίο).

Πως μπορώ να καταλάβω ότι το ζώο μου έχει πρόβλημα από κάποιο άγανο;

Τα συμπτώματα διαφέρουν ανάλογα με το σημείο στο οποίο «καρφώθηκε» το άγανο.

Εάν τρυπήσει ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών ή σε οποιοδήποτε σημείο στο δέρμα ο σκύλος ή η γάτα μας θα γλύφει επίμονα το σημείο αυτό. Στην περιοχή θα παρατηρήσουμε αρχικά έντονο ερύθημα, πρήξιμο και το ζώο θα φαίνεται ότι πονάει. Εάν περάσει κάποιο χρονικό διάστημα χωρίς να το καταλάβουμε, στο σημείο που βρίσκεται το άγανο θα δημιουργηθεί απόστημα, το οποίο εάν ανοίξει θα βγει δύσοσμο οροαιμορραγικό υγρό. Το ζώο μπορεί να κουτσαίνει όταν προσβάλλονται τα άκρα του.

Εάν μπει μέσα στα αυτιά το ζώο, αρχικά, θα τινάζει το κεφάλι, θα ξύνει έντονα το αυτί και ίσως να γυρνάει το κεφάλι από την πλευρά από όπου βρίσκεται το άγανο.Στη συνέχεια θα έχουμε όλα τα τυπικά συμπτώματα μιας ωτίτιδας. Εάν το άγανο διαπεράσει το τύμπανο του αυτιού, τότε θα προκληθούν προβλήματα ακοής και πιθανά νευρολογικά συμπτώματα.

Κάποιες φορές τα άγανα καταφέρνουν να μπουν στα μάτια και συνηθέστερα πίσω από το τρίτο βλέφαρο. Προκαλούν πόνο, έντονο πρήξιμο στον επιπεφυκότα και οφθαλμικό έκκριμα, ενώ πολύ συχνά τα ζώα κρατούν το μάτι τους κλειστό και το τρίβουν με το μπροστινό πόδι. Τέλος, λόγω της τριβής μπορούν να δημιουργήσουν έλκη και τραύματα στον κερατοειδή.

Στη μύτη προκαλούν έντονη ενόχληση, που εκδηλώνεται με επίμονο φτέρνισμα. Λόγω του τραυματισμού του βλεννογόνου της μύτης από την μύτη εξέρχεται αίμα και βλέννα, ενώ μπορεί να προκληθεί ρινίτιδα.

Εάν παγιδευτούν στο στόμα, συνήθως προκαλούν ξηρό βήχα, δυσκολία στην κατάποση και άρνηση για την πρόσληψη τροφής. Η αναπνοή μετά από κάποιο χρονικό διάστημα γίνεται ιδιαίτερα δύσοσμη.

Στις πιο σπάνιες περιπτώσεις όπου τα άγανα μεταναστεύουν μέσα στο σώμα (πχ. θωρακική ή περιτοναϊκή κοιλότητα), μπορούν να τρυπήσουν εσωτερικά όργανα (συκώτι, πνεύμονες) και τότε εμφανίζονται γενικά συμπτώματα , όπως κακή διάθεση, ανορεξία, απώλεια βάρους ή δυσκολία στην αναπνοή.

Θεραπεία

Το πιο σημαντικό για την θεραπεία είναι να βρεθούν και να απομακρυνθούν το ταχύτερο δυνατό. Για να γίνει αυτό, συχνά απαιτείται ηρεμία ή γενική αναισθησία. Ανάλογα με το αν υπάρχει μόλυνση ή όχι, ο κτηνίατρό σας, θα σας συμβουλέψει να χορηγήσετε κάποια αντιβίωση. Τα συμπτώματα συνήθως υποχωρούν αρκετά γρήγορα μετά την επιτυχή αφαίρεσή τους, την επόμενη ή μεθεπόμενη ημέρα. Εάν αυτό δεν συμβεί τότε πρέπει να διερευνάται το ενδεχόμενο να υπάρχουν και άλλα άγανα. Δυστυχώς, λόγω του μικρού τους μεγέθους, της τάσης του οργανισμού να τα περιχαρακώνει για να σταματήσουν να ενοχλούν και του εύκολου «καμουφλαρίσματός» τους με τους γύρω ιστούς, σε αρκετές περιπτώσεις χρειάζονται επανειλημμένες επεμβάσεις προκειμένου να βρεθούν και να αφαιρεθούν.

Πρόληψη

Αυτό που μπορεί να κάνει ένας ιδιοκτήτης ζώου είναι να ψάχνει πάρα πολύ καλά το σκύλο μετά από κάθε έξοδο, ιδίως ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών, τα αυτιά και τη μύτη. Καλό θα ήταν να χτενίζουμε το τρίχωμα του σκύλου μας, ειδικά όταν αυτός είναι μακρύτριχος, αμέσως μετά τη βόλτα για να εντοπιστούν τυχόν μικρά άγανα, που μπορεί να έχουν εγκυστωθεί στο τρίχωμα και δεν μπορεί πάντα να «πιάσει» εύκολα το χέρι μας. Κουρέψτε όσους σκύλους το επιτρέπει το τρίχωμά τους και αποφεύγετε τις βόλτες σε σημεία με πολλά ξερά χόρτα. Εάν ο σκύλος ή γάτα σας μένουν έξω από το σπίτι, φροντίστε να μην υπάρχουν ξερά χόρτα στον κήπο ή το κτήμα σας.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής  φαίνεται πως επηρεάζει άμεσα και τους μικρούς μας φίλους. Η έλλειψη άσκησης σε συνδυασμό με την αυξημένη πρόσληψη τροφής οδηγεί στην αύξηση της παχυσαρκίας στα κατοικίδια. Από μελέτες φαίνεται πως 40% των σημερινών  κατοικίδιων σκύλων είναι υπέρβαροι, ενώ περισσότερο από το 10% πάσχουν από  παχυσαρκία. Οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων εκδηλώνουν την αγάπη τους ταΐζοντας τα. Μας αρέσει η εικόνα ενός σκύλου να βουτάει το κεφάλι μέσα στο μπολ και να τρώει με λαιμαργία, και αν δεν το κάνει αυτό προσθέτουμε μαγειρεμένο φαγητό κ.α. για να το πετύχουμε. Ένα παχύσαρκο κατοικίδιο όμως συχνά δεν σφύζει από υγεία. Συχνά ελλοχεύουν δεκάδες προβλήματα υγείας όπως καρδιαγγειακά νοσήματα, σακχαρώδης διαβήτης, υπέρταση, οστεοαρθρίτιδα κ.α. τα οποία όταν θα εμφανιστούν η κατάσταση, πλέον, θα είναι μη αναστρέψιμη.

Γι’ αυτόν τον λόγο ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η πρόληψη. Όσο πιο γρήγορα ληφθούν μέτρα και ο υπέρβαρος σκύλος σας ή η γάτα σας μπει σε ένα πρόγραμμα διαχείρισης και σταδιακής απώλειας σωματικού βάρους, τόσο το σημαντικότερο για την αποφυγή των παραπάνω δυσάρεστων παθολογικών καταστάσεων.Αρχικά επισκεφθείτε τον κτηνίατρο σας και κάνετε μια βαθμολόγηση της σωματικής κατάστασης του μικρούσας φίλου. Παρακάτω παραθέτω τους χρυσούς κανόνες για την διατήρηση του σωστού σωματικού βάρους.

-Σταθερή μέτρηση σωματικού βάρους.

Κατά την ετήσια επίσκεψη στον κτηνίατρο ή και ενδιάμεσα ανά 3-4 μήνες, μην παραλείπετε την μέτρηση και καταγραφή του σωματικού βάρους του κατοικιδίου σας. Με σταθερές επισκέψεις για τον έλεγχο του σωματικού βάρους μπορείτε να αντιληφθείτε νωρίς κάθε απόκλιση από το φυσιολογικό.

-Μετρήστε σωστά την ημερήσια ποσότητα τροφής.

Το σημαντικότερο αίτιο της παχυσαρκίας είναι η κατανάλωση παραπάνω τροφής απ’ την ιδανική ημερήσια πρόσληψη θερμίδων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως συχνά δεν υπολογίζουμε με ακρίβεια την δόση. Ακόμα και 10grυψιθερμιδικής ξηράς τροφής παραπάνω, για έναν σκύλο 7-8 κιλά ή για μία γάτα μπορεί να είναι αιτία πρόσληψης βάρους. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο σημαντική είναι η μέτρηση ακριβείας, μετά τη στείρωση ενός κατοικιδίου συμβουλεύουμε τη μείωση της ημερήσιας πρόσληψης κατά 10% στοχεύοντας στο να προλάβουμε την πιθανή πρόσληψη ανεπιθύμητου βάρους. Έτσι, συμβουλή μας είναι η καθημερινή μέτρηση της τροφής να γίνεται με τη χρήση ζυγαριάς ακριβείας.

-Απομονώστε το ζώο σας κατά τη διάρκεια των γευμάτων σας

Πρέπει να σας γίνει συνήθεια. Κατά τη διάρκεια των δικών σας γευμάτων η πόρτα κλείνει, και ο σκύλος ή η γάτα μένει απ’ έξω. Αυτό πρακτικά σας βοηθάει να μην μπείτε ποτέ στον πειρασμό να μοιραστείτε το φαγητό σας με το κατοικίδιό σας. Επιπλέον, ό,τι περισσέψει απ΄ το γεύμα δεν το βάζετε στο μπολ του “για να μην πάει χαμένο” . Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνετε στον μικρό σας φίλο πως πέρα απ’ την τροφή του δεν υπάρχει άλλο διαθέσιμο φαγητό.

-Ξεκινήστε καθημερινούς περίπατους/Παίξτε με το κατοικίδιό σας

Η σωστή διατροφή πρέπει πάντα να συνδυάζεται με άσκηση. Ξεκινήστε με ολιγόλεπτες διαδρομές γύρω από το σπίτι σας και σταδιακά αυξήστε την άσκηση με τον σκύλο σας. Σημειώστε την απόσταση που περπατάτε και προσθέστε σταδιακά 10 λεπτά περισσότερα κάθε μέρα. Οι βόλτες πρέπει να φτάσουν τουλάχιστον τα 50 λεπτά δυο φορές ημερησίως ώστε να έχουν αποτέλεσμα. Παίξτε με την γάτα σας. Κεντρίστε της το ενδιαφέρον να κυνηγήσει ένα μπαλάκι, ένα ποντίκι ή έστω το φως από ένα λέιζερ! Διαλέξτε να της βάλετε το γεύμα της κρυμμένο σε παιχνίδια και σε διάφορα σημεία του σπιτιού, έτσι ώστε να αναγκαστεί να ασκηθεί για να το κερδίσει. Φτιάξτε πολλά επίπεδα με ράφια ή κορμούς για να σκαρφαλώνει.

-Υγιεινά σνακ

Όσο και δεν θέλουμε να παρεκκλίνουμε από την ημερήσια ποσότητα γεύματος συχνά τα σνακ ενδιάμεσα δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Είναι μια μέθοδος ανταμοιβής και ίσως εκδήλωση της αγάπης των ιδιοκτητών προς τους αγαπημένους τους φίλους. Έτσι, μια συμβιβαστική λύση αποτελούν τα υγιεινά σνακ. Εκτός των ειδικών σνακ του εμπορίου με χαμηλά λιπαρά, μπορείτε να φτιάξετε τα δικά σας σνακ πρωτεΐνης.  Αγοράστε στήθος κοτόπουλο ή γαλοπούλας, βράστε το και κόψτε το σε μικρούς κύβους. Αποθηκεύστε αρκετή ποσότητα σε σακουλάκια και κατά την διάρκεια της ημέρας ανταμείψτε τον τετράποδο φίλο σας με αυτά. Μειώστε λίγο την ημερήσια ποσότητα ξηράς τροφής όταν το κάνετε αυτό. Σημαντική επισήμανση πως κατά την διάρκεια αγωγής του παχύσαρκου σας  σκύλου (ή γάτας) με κλινικές δίαιτες απώλειας βάρους ή άλλες, απαγορεύεται οποιαδήποτε προσθήκη άλλης τροφής πέρα από την κλινική δίαιτα.

-Μετρήστε σωστά τις ανάγκες για θερμίδες του ζώου σας

Ζητήστε από τον κτηνίατρο να σας πει τη σωστή ποσότητα τροφής που πρέπει να καταναλώνει μέσα στη μέρα ο σκύλος σας. Αν είναι στειρωμένος, αν ζει μέσα στο σπίτι, αν δεν είναι πολύ δραστήριος, η ηλικία του και το φύλο είναι μερικοί μόνο από τους παράγοντες που πρέπει να συνυπολογίζονται για να βγει η σωστή ημερήσια πρόσληψη τροφής.

-Αυξήστε τα γεύματα μέσα στη μέρα

Κρατώντας σταθερά πάντα τα συνολικά γραμμάρια που πρέπει να καταναλώσει ο σκύλος σας ή η γάτα σας, μοιράστε τα σε πολλές δόσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας. Για παράδειγμα, εάν πρέπει να δώσετε 300γρ. μέσα στο 24ωρο χωρίστε τα σε 4 γεύματα των 75γρ.  Η διασπορά των γευμάτων κατά τη διάρκεια της μέρας ενεργοποιεί τον μεταβολισμό προκαλώντας τον οργανισμό να κάνει περισσότερες καύσεις με τελικό αποτέλεσμα την απώλεια βάρους.

-Ζητήστε την βοήθεια του ειδικού

Αν παρά τις προσπάθειές σας το ζωάκι σας δεν χάνει βάρος, απευθυνθείτε στον κτηνίατρό σας για τυχόν παθολογικά αίτια. Κάντε έλεγχο της υγεία του σταθερά κάθε χρόνο. Με αιματολογικές ή άλλες εξετάσεις μπορείτε να ελέγξετε ορμονολογικά (πχ. δυσλειτουργία του θυρεοειδή αδένα) ή άλλα αίτια που μπορεί να ευθύνονται για την μη απώλεια βάρους. Τέλος στο εμπόριο υπάρχουν ειδικές τροφές που ενεργοποιούν τον μεταβολισμό και βοηθούν στην απώλεια βάρους.

Σε κάθε περίπτωση έχετε στο νου σας πως το στρουμπουλό ζωάκι σας, όσο κι αν ευχαριστιέται το φαγητό που του δίνετε δεν έχει σωστή ποιότητα ζωής και δυστυχώς μικρότερο προσδόκιμο ζωής αν δεν χάσει βάρος.

Χριστουγεννιάτικα φυτά

-Σχεδόν όλα τα χριστουγεννιάτικα φυτά προκαλούν κάποιο πρόβλημα, σε περίπτωση που καταναλωθούν από τα ζώα. Το Αλεξανδρινό και το γκι προκαλούν γαστρεντερικές διαταραχές και σε μεγάλες ποσότητες δηλητηρίαση. Φροντίστε να είναι σε κάποιο σημείο που τα ζωάκια σας δεν μπορούν να φτάσουν.

-Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι καλό να στερεώνεται στο ταβάνι, σε περίπτωση που το ζώο σας θέλει να σκαρφαλώσει σε αυτό ή να τοποθετήσετε ένα πλέγμα γύρω από αυτό για να μην έχει καμία επαφή με αυτό!

Στολίδια-διακόσμηση

-Στολίστε το δωμάτιο μαζί με το κατοικίδιό σας! Αλλιώς όλα τα στολίδια θα θέλει να τα περιεργαστεί καθώς είναι όλα καινούργια. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσετε να του επιτρέψετε να παίξει με ότι θεωρείτε ασφαλές και να του απαγορέψετε την πρόσβαση στα υπόλοιπα.

-Αποφύγετε τα sprey χιονιού καθώς είναι δηλητηριώδη για τα ζώα. Προτιμήστε βαμβάκι για το εφέ του χιονιού.

-Κρύψτε καλά όλα τα καλώδια, τις πρίζες και τα πολύπριζα. Βγάλτε όλες τις πρίζες από τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια όταν απουσιάζετε από το σπίτι. Είναι πολύ συχνή η ηλεκτροπληξία σε περίπτωση που θεωρήσουν τα καλώδια ωραίο παιχνίδι για μασούλημα..

-Φροντίστε οι γιρλάντες, κορδέλες, στεφάνια, κεριά και λοιπά στολίδια να είναι σε σημεία που δεν μπορούν να τα φτάσουν.

-Μην στολίζετε με γυάλινες μπάλες ή άλλα διακοσμητικά, καθώς είναι εύκολο να σπάσουν και να τραυματίσουν το ζωάκι σας.

-Μην ξεχάσετε να μαζέψετε όλα τα περιτυλίγματα και κορδέλες από τα δώρα ή το στόλισμα για να μην γίνουν παιχνίδι για τα κατοικίδιά σας. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τα καταπιούν.

Επισκέψεις- εορταστικές εκδηλώσεις

-Υπάρχει η πιθανότητα το κατοικίδιό σας να νοιώσει άβολα με τους πολλούς ξένους, την φασαρία ή τα χάδια που γίνονται από τους καλεσμένους. Ας έχετε ένα δωμάτιο που μπορεί να πάει να ηρεμήσει και να νοιώσει ασφάλεια αν το χρειαστεί.

-Φροντίστε να μην έχετε τα ζωάκια σας στο μπαλκόνι όταν κατά την διάρκεια της Πρωτοχρονιάς ακουστούν οι κρότοι από κροτίδες ή πυροτεχνήματα. Υπάρχει περίπτωση να φοβηθούν και να πηδήξουν στην προσπάθειά τους να φύγουν από τον θόρυβο.

Φαγητό – γλυκά

Στις γιορτές και ειδικότερα τα Χριστούγεννα, το σπίτι γεμίζει λιχουδιές. Μην ξεχνάτε ότι η σοκολάτα είναι τοξική, οι ξηροί καρποί και τα γλυκά είναι καλό να αποφεύγονται. Επίσης τα κόκκαλα και τα υπολείμματα από τα τραπέζια που έχουν συνήθως πολλά λίπη, μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά από καλό στην υγεία του κατοικιδίου σας.

Απολαύστε τις γιορτές παρέα και με το σκύλο σας και κάντε τις μέρες αυτές τις γιορτινές να περάσουν το ίδιο όμορφα και αξέχαστα για όλους σας.

Το μαγικό σκηνικό των Χριστουγέννων πρέπει να είναι ασφαλές για τον καλύτερό σας φίλο.

Τα τελευταία χρόνια τα κουνελάκια μπαίνουν όλα και σε περισσότερα σπίτια, καθώς είναι κατοικίδια σχετικά εύκολα στην φροντίδα τους, σε σχέση με τον σκύλο ή την γάτα, ενώ η επικοινωνία και η σχέση που μπορούμε να αναπτύξουμε μαζί τους είναι μοναδική! Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες που υπάρχουν και θα πρέπει να τους ακολουθούμε για να μεγαλώσουν με υγεία κοντά μας.

Διατροφή

Το πιο σημαντικό στοιχείο στη διατροφή του κουνελιού είναι το χορτάρι, το οποίο πρέπει να προσφέρεται σε απεριόριστες ποσότητες κάθε μέρα. Το χορτάρι είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες, άρα και απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία του πεπτικού συστήματος.

Τα φρέσκα ​​φυλλώδη λαχανικά πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στη διατροφή των κουνελιών σε εβδομαδιαία περίπου βάση και σε μικρές ποσότητες. Καλές επιλογές αποτελούν το μαρούλι, η πράσινη πιπεριά, τα ραδίκια, το κάρδαμο, τα σέσκουλα, ο άνηθος, ο κόλιαντρος, ο μαϊντανός, οι κορυφές από το καρότο. Το σπανάκι και τα καρότα μπορούν να δίνονται σε πολύ μικρές ποσότητες μηνιαία, γιατί είναι πλούσια σε σάκχαρα και θερμίδες .

Τα φρούτα θα πρέπει να δίνονται σε πολύ μικρές ποσότητες και όχι συχνά, καθώς μπορεί να προκαλέσουν γαστρεντερικά προβλήματα. Καλές επιλογές είναι τα μήλα, τα βατόμουρα, τα ροδάκινα, ο ανανάς, τα δαμάσκηνα, οι φράουλες, οι μπανάνες, η παπάγια, τα αχλάδια, το πεπόνι και τα σταφύλια.

Τα Pellets αποτελλούν μια ισορροπημένη σε θρεπτικά συστατικά διατροφή, αποτελούν όμως ταυτόχρονα και την κύρια αιτία παχυσαρκίας όταν δίνονται σε μεγάλες ποσότητες. Τα ενηλίκα κουνέλια πρέπει να καταναλώνουν περίπου το 1/4 ενός φλιτζανιού ανά 5 κιλά σωματικού βάρους.

Το νερό πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμο και να ανανεώνεται καθημερινά.

Απαγορεύεται η κατανάλωση ξηρών καρπών, φασολιών, δημητριακών, ψωμιού, σοκολάτας και μπισκότων.

Στέγαση

Αυτό που πρέπει να αποφασίσετε είναι αν θέλετε το κουνελάκι σας να ζει μέσα ή έξω από το σπίτι. Η ζωή μέσα στο σπίτι είναι σαφώς πιο ασφαλής (από φυσικούς εχθρούς, καιρικές συνθήκες, παράσιτα, ασθένειες) και δίνει δυνατότητα να χτίσετε μία πολύ στενή σχέση με το κατοικίδιό σας. Στο εξωτερικό περιβάλλον, βέβαια, έχουν πιο κοντινή στη «φυσική» τους συμπεριφορά, ζωή. Όπως επίσης να αποφασίσετε αν θα ζουν σε κλουβί ή εκτός.

Εάν αποφασίσετε να έχετε κλουβί, αυτό θα πρέπει να δίνει την δυνατότητα στο κουνέλι να είναι σε θέση να σταθεί στα πίσω πόδια του με τα αυτιά του όρθια και να μπορεί εύκολα να ξαπλώσει με τα άκρα και το σώμα του σε έκταση. Θα πρέπει η πόρτα να είναι μεγάλη για να μπαίνει και να βγαίνει το ζώο με ευκολία και το εμβαδό του πατώματος επαρκές για να χωράει το δοχείο τροφής και τουαλέτας. Τα συρμάτινα δάπεδα δεν συνίστανται γιατί μπορεί να ερεθίσουν και να τραυματίσουν τα πόδια του κουνελιού με την πάροδο του χρόνου.Τα εξαρτήματα του κλουβιού και τα δοχεία τροφής, νερού και τουαλέτας πρέπει να καθαρίζονται σχολαστικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα.Σαν επίστρωση χρησιμοποιείστε πριονίδι ή ροκανίδι και όχι εφημερίδες διότι περιέχουν πετρέλαιο και ορισμένες φορές τα κουνέλια μπορεί να τις σκίζουν και να τις τρώνε.

Εάν αποφασίσετε να τριγυρνάει μέσα στο σπίτικαι επειδή είναι φυσική συμπεριφορά για τα κουνέλια να μασάνε τα έπιπλα,τα χαλιά ή και τις κουρτίνες θα πρέπει να καλύψετε ότι μπορείτε,και γενικά να στρέψετε το ενδιαφέρον του κουνελιού σας σε κάτι άλλο,όπως σ΄ένα κομμάτι ξύλο που δεν σας χρησιμεύει, έτσι ώστε να απασχολείται μ΄αυτό και πιθανόν να αποφεύγει τα άλλα αντικείμενα του σπιτιού.Θα πρέπει να καλύψετε όλα τα ηλεκτρικά καλώδια με πλαστικό σπιράλ που θα βρείτε σε καταστήματα ηλεκτρικών ειδών, όπως επίσης να κρύψετε όλα τα μικροαντικείμενα που θα μπορούσε να φτάνει.Τα φυτά εσωτερικού χώρου θα πρέπει να μετακινηθούν σε σημεία που δεν έχουν πρόσβαση, καθώς μερικά είναι δηλητηριώδη αν καταναλωθούν.

Παιχνίδι

Τα κουνέλια χρειάζονται παιχνίδια για να παίζουν και να τρίβουν τα δόντια τους. Επίσης χρειάζονται αρκετές ώρες(3-4 τουλάχιστον) για άσκηση έξω από το κλουβί κάθε μέρα.Απλά κουτιά από χαρτόνι, χάρτινες σακούλες, σωλήνες από χαρτί κουζίνας, καθώς και πλαστικά παιχνίδια μωρών αποτελούν ασφαλή και ταυτόχρονα διασκεδαστική απασχόληση. Αν το χαρτί κρύβει και μια μικρή ποσότητα λαχανικών ή φρούτων θα κρατήσει το κουνέλι αρκετή ώρα απασχολημένο. Φυσικά εκτός από τα παιχνίδια χρειάζεται και την φυσική  σας παρουσία, καθώς είναι ένα πολύ κοινωνικό ζώο, που αγαπά την συντροφικότητα. Μέσα από το παιχνίδι μπορείτε να το εκπαιδεύσετε και φυσικά να το ασκήσετε!

Κοινωνική συμπεριφορά

Τα κουνέλια είναι θήραματα στη φύση και τρομάζουν πολύ εύκολα από μια ξαφνική κίνηση ή δυνατούς θορύβους. Καλό θα ήταν να υπάρχει μια ρουτίνα στις ώρες σίτισης, καθαρισμού και παιχνιδιού, καθώς οι ίδιες καθημερινές συνήθειες τους προσφέρουν το αίσθημα της ασφάλειας. Προτιμούν χάδια στην κορυφή του κεφαλιού τους, γύρω από τα μάτια, στην κορυφή της μύτης και πίσω από τα αυτιά ενώ δεν θέλουν να τους πειράζουν την κοιλιά και τα πόδια. Αν ενοχληθούν γρυλίζουν προειδοποιητικά και αν είναι ιδιαίτερα τρομαγμένα ουρλιάζουν. Η κατανόηση της συμπεριφοράς τους και οι ήπιοι χειρισμοί μπορούν να οδηγήσουν σε μια σχέση εμπιστοσύνης την οποία θα απολαμβάνουν και οι δύο πλευρές.Μερικά κουνέλια μπορεί να είναι υπερπροστατευτικά με το κλουβί τους ή τα αντικείμενα που βρίσκονται μέσα σε αυτό. Επιπλέον, είναι απαραίτητο να δίνεται η δυνατότητα στο ζώο να βγαίνει και να μπαίνει μόνο του στο κλουβί, χωρίς τραβήγματα και φωνές, γιατί με αυτόν τον τρόπο φοβάται και γίνεται επιθετικό. Η στείρωση, η επαρκής άσκηση και η απασχόληση με παιχνίδια μπορούν να σας βοηθήσουν για τη μείωση της επιθετικότητας και της κτητικότητας που μπορεί να εκδηλωθεί σε κάποια από αυτά.

Συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας για οποιοδήποτε απορία σας δημιουργηθεί. Σε επόμενο άρθρο θα αναλύσουμε τα κυριότερα προβλήματα υγεία των κουνελιών.

Μπορεί να μην φαίνεται, αλλά αυτά τα ιδιαίτερα κατοικίδια, έχουν μοναδική προσωπικότητα και εκδηλώνουν με πολύ τρυφερό τρόπο την αγάπη τους για όποιον τα φοντίζει. Συγχρόνως όμως είναι πολύ ευαίσθητα, οπότε είναι καλό να τηρούνται κάποιοι κανόνες στην φροντίδα τους, ώστε να ευτυχή και υγιή.

Οι παρακάτω συμβουλές θα σας βοηθήσουν να παρέχετε την κατάλληλη φροντίδα στο κουνέλι σας ώστε να ζήσει μια ιδανική ζωή.Με πολύ απλά βήματα θα μπορέσετε να απολαύσετε την συντροφιά του μικρού σας φίλου για περίπου 10 χρόνια.

Αποφασίστε για το αν θέλετε να ζήσει στο σπίτι μαζί σας ή στην αυλή σας. Τα κουνέλια που μεγαλώνουν και ζουν με την οικογένεια είναι πάντα πιο κοινωνικά από αυτά που ζουν στο ύπαιθρο, όση φροντίδα και να έχουν τα δεύτερα. Επίσης όταν ζουν μέσα είναι πολύ πιο εύκολο να ελέγξετε ότι η υγεία του είναι καλή, ενώ δεν κινδυνεύουν από εξωτερικούς παράγοντες όπως οι διακυμάνσεις θερμοκρασίας, τα παράσιτα, τα αρπακτικά κ.ά.. Εάν αποφασίσετε το κουνελάκι σας να ζει μέσα στο σπίτι, πρέπει να προμηθευτείτε κατάλληλο μεγάλο κλουβί και τις ώρες που μπορεί να το έχετε έξω από αυτό να είναι υπό την εποπτία σας, καθώς η περιέργειά του και η φυσική τους όρεξη να μασουλάνε, μπορεί να σας βάλει σε μπελάδες (προσοχή σε καλώδια, μικρά αντικείμενα και ό,τι μπορεί να ροκανιστεί!).

Μιλώντας για κατάλληλο κλουβί, πριν αποφασίσετε ποιο θα επιλέξετε, πρέπει να σιγουρευτείτε για το πόσο θα μεγαλώσει το κουνελάκι σας. Πρέπει να είναι τουλάχιστον έξι φορές πιο μεγάλο από αυτό, έτσι ώστε να έχει επαρκή χώρο, να τρώει, να κοιμάται, να παίζει και να αφήνει τις ακαθαρσίες του (συνήθως επιλέγουν κάποια γωνία). Επίσης θα πρέπει να μπορεί να σηκώνεται στα πίσω του πόδια χωρίς να ακουμπάει το κεφάλι του στην οροφή. Φροντίστε να πάρετε κάποιο με πλαστικό, ανθεκτικό πάτο και μεταλλικά κάγκελα, για να καθαρίζεται εύκολα. Καθημερινά πρέπει να απομακρύνετε τις ακαθαρσίες του. Το ροκανίδι που συνήθως μπαίνει ως υπόστρωμα αλλάζεται κάθε 3 μέρες και το κλουβάκι πρέπει να πλένεται ολόκληρο κάθε εβδομάδα.

Πολύ σημαντική είναι και η διατροφή. Τα κουνέλια έχουν πολύ ιδιαίτερο και ευαίσθητο πεπτικό. Η διατροφή τους είναι σημαντικό να είναι σταθερή και να μην έχει διακυμάνσεις. Τα κουνέλια χρειάζονται πρώτα απ’όλα σανό (αποξηραμένο χόρτο). Θα πρέπει να έχουν σταθερά πρόσβαση σε τέτοιο σανό, το οποίο βοηθά το πεπτικό τους σύστημα και παρέχει τις απαραίτητες φυτικές ίνες που βοηθούν στην πρόληψη προβλημάτων υγείας, όπως τριχόμπαλες (trichobezoars), διάρροια και παχυσαρκία. Επίσης στο εμπόριο υπάρχουν πολύ καλές συσκευασμένες τροφές με μείγμα ξηράς τροφής, αποξηραμένων φρούτων και δημητριακών. Τέλος μπορείτε να δίνετε φρούτα ή λαχανικά ως λιχουδιά, πάντα με μέτρο. Το μαρούλι, ο μαϊντανός, το κόλιαντρο, η ρόκα, τα ραδίκια, τα αντίδια, η πικραλίδα, το καρότο είναι λαχανικά που θα τα ευχαριστηθούν πολύ.Τα μήλα (χωρίς τους μίσχους ή τους σπόρους), τα βατόμουρα, οι φράουλες, τα αχλάδια, τα ροδάκινα, τα δαμάσκηνα, ή το πεπόνι είναι φρούτα που μπορείτε να τα δώσετε σε μικρές ποσότητες καθημερινά. Φρούτα με πολλή ζάχαρη όπως οι μπανάνες, τα σταφύλια, ή οι σταφίδες επίσης αρέσουν στα κουνέλια, αλλά θα πρέπει να τους τα δίνετε σε μια πιο περιορισμένη βάση.Κατά την εισαγωγή νέων λαχανικών ή φρούτων στη διατροφή τους δοκιμάστε μόνο ένα κάθε φορά σε μικρές ποσότητες. Προσοχή φυτά όπως η αλόη, η αζαλέα, ο κρίνος, και αρκετοί βολβοί μπορεί να είναι δηλητηριώδη για τα κουνέλια. Νεράκι πρέπει να έχουν φρέσκο και καθαρό καθημερινά.

Για την περιποίηση του μικρού σας κατοικίδιου δεν θα χρειαστεί ιδιαίτερος κόπος. Καλό είναι να το βουρτσίζεται καθημερινά, έτσι ώστε να απομακρύνετε το περιττό τρίχωμα και να μην το καταπίνει. Τα νύχια τους μπορεί να χρειάζονται συχνά κόψιμο. Συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας για αυτό. Τέλος εάν χρειαστεί μπορούν να κάνουν μπάνιο σε χλιαρό νερό και με ειδικό σαμπουάν, με πολύ προσοχή στις κινήσεις σας, έτσι ώστε να μην αγχωθεί και να μην τραυματιστεί.

Μην ξεχνάτε ότι τα κουνελάκια είναι ζώα δραστήρια και κοινωνικά. Πρέπει λοιπόν να αφιερώνετε κάποιο χρόνο μέσα στην ημέρα ώστε να απολαύσουν την συντροφιά σας ή τα παιχνίδια! Εάν δεν έχετε αρκετό χρόνο ίσως να σκεφτείτε να αποκτήσετε ένα επιπλέον κουνελάκι για συντροφιά. 3-5 ώρες ημερησίως είναι καλές για καθημερινή άσκηση εκτός κλουβιού. Χάρτινα κουτιά ή παιχνίδια του εμπορίου που μπορεί να τα μασήσει θα εξάψουν την φαντασία του. Ας έχετε στο νου σας ότι τα κουνέλια συνήθως κοιμούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, και έχουν όρεξη για παιχνίδια την αυγή και το σούρουπο.

Όπως οι γάτες και τα σκυλιά, έτσι και τα κουνέλια πρέπει να εξετάζονται τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο από τον κτηνίατρό σας, για να είστε σίγουροι για την καλή του υγεία. Ζητήστε του να σας υποδείξει τον σωστό τρόπο για να το συγκρατείτε και να το χειρίζεστε, καθώς το κουνέλια έχουν πολύ δυνατά πίσω πόδια και πολύ ευαίσθητη σπονδυλική στήλη. Ενημερωθείτε για τον αποπαρασιτισμό του ή και για τον ενδεχόμενο εμβολιασμό τους.

Η νεροχελωνίτσα Yellow bellied turtle,είναι αυτή που επιτρέπεται να πωλείται στα καταστήματα κατοικιδίων, ζει 10-12 χρόνια και φτάνει τα 20-30cm. Παλαιότερα δινόταν και η Red ear slider, η οποία ζει 20-30 χρόνια και φτάνει το ίδιο περίπου μέγεθος.

Για να μπορέσει το χελωνάκι μας να ζήσει μια μακριά και υγιή ζωή, είναι σημαντικό να κρατάμε κάποιους βασικούς κανόνες διαβίωσης. Η διατροφή, το καθαρό νερό, ο σωστός φωτισμός, η θερμοκρασία, η καθαριότητα και η σωστή διαχείρηση είναι βασικά για αυτό.

Χώρος

Για δύο μεσαίου μεγέθους νεροχελώνες ( μέχρι 10 εκατοστά μήκος κελύφους) χρειάζεται μια δεξαμενή 60 X 30 X 30 εκατοστών.Δεδομένου όμως ότι μεγαλώνουν η αν είναι περισσότερες από δύο το μέγεθος της δεξαμενής πρέπει να αυξηθεί αντίστοιχα.

Το βάθος του νερού πρέπει να είναι περίπου όσο το πλάτος του κελύφους για τις νεαρές αλλά όχι βαθύτερο από 5 εκ. για τα νεογέννητα.

Η θερμοκρασία του νερού πρέπει να διατηρείται στους 24-26 βαθμούς Κελσίου κατά τη διάρκεια της ημέρας για τα μικρά και αναπτυσσόμενα ζώα και πρέπει να πέφτει περίπου 5 βαθμούς Κελσίου κατά τη διάρκεια της νύχτας.Τα υγιή, ενήλικα ζώα μπορούν να ανεχθούν τις φυσιολογικές θερμοκρασίες εντός σπιτιού. Οι δεξαμενές δεν πρέπει να εκτίθενται απ’ ευθείας στον ήλιο καθώς αυτό μπορεί να προκαλέσει υπερθέρμανση.

Το βρώμικο νερό αυξάνει την πιθανότητα η χελωνίτσα μας να αρρωστήσει. Καλό είναι να τοποθετήσετε κάποιο μεταλλικό φίλτρο και αντλία. Το φίλτρο (μέσα ή πάνω στην αντλία) χρειάζεται καθαρισμό σε τακτά χρονικά διαστήματα. ‘Όπως φυσικά και  η δεξαμενή πρέπει να αδειάζεται και να καθαρίζεται.

Θα πρέπει να υπάρχει μία περιοχή όπου οι νεροχελώνες σας θα μπορούν να ανεβαίνουν να εκτίθενται σε φως. Το σημείο αυτό, θα πρέπει να είναι τόσο πλατύ ώστε να επιτρέπει σε όλες τις νεροχελώνες να εκτίθενται στο φως ταυτόχρονα. Όποιο φωτισμό κι αν χρησιμοποιήσετε, θα πρέπει να είναι μην είναι σε λειτουργία για πάνω από 12-14 ώρες την ημέρα. Τέλος, μη βάζετε αντιανεμικό κάλυμμα πάνω στη δεξαμενή αφού αυτό θα εμποδίσει τον εξαερισμό, θα αυξήσει τη θερμοκρασία και την υγρασία.

Διατροφή

Όπως με όλα τα νεαρά ζώα, τα νεογέννητα χελωνάκια θα πρέπει να ταΐζονται καθημερινά. Καθώς μεγαλώνουν χρειάζονται τάισμα λιγότερο συχνά και ως ενήλικα μόνο 2-3 φορές την εβδομάδα. Οι νεροχελώνες τρέφονται μόνο στο νερό, όχι στη ξηρά. Για να διατηρήσετε τη δεξαμενή καθαρή, ταίστε τις νεροχελώνες σε ξεχωριστό δοχείο – αυτό μπορεί να είναι ένα πλαστικό μπολ. Η θερμοκρασία του νερού σ’ αυτό το μπολ θα πρέπει να είναι παρόμοια με αυτή της κύριας δεξαμενής. Αφού φάνε αφήστε τις στο δοχείο ταίσματος για 10 λεπτά ακόμα, ώστε να αδειάσουν το έντερο και την κύστη τους και να μην λερώσουν τη δική τους δεξαμενή. Πετάξτε το νερό και τα υπολείμματα φαγητού και στη συνέχεια καθαρίστε το δοχείο ταίσματος. Οι νεροχελώνες στη φύση, τρέφονται με ψάρια, βάτραχους, σκουλήκια, υδρόβια σαλιγκάρια και υδρόβια έντομα, διάφορες προνύμφες και υδρόβια φυτά. Σε εξειδικευμένα petshopθα βρείτε την κατάλληλη διατροφή για την χελωνίτσα σας.

Κοινά προβλήματα υγείας

Μαλακό καβούκι/καβούκι με σβώλους: έλλειψη ασβεστίου ή έλλειψη βιταμίνης D3, που συμβάλλουν στην υγεία των οστών και στην ανάπτυξη του καβουκιού.

Πρισμένα/κλειστά μάτια: αυτό μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια της όρασης και ανικανότητα πρόσληψης τροφής. Μπορεί να προκληθεί από μόλυνση, έλλειψη βιταμίνης Α, λάθος διατροφή ή κακές συνθήκες διαβίωσης.

Φολίδες: οι φολίδες που καλύπτουν το καβούκι δεν μεγαλώνουν, έτσι κάθε λίγους μήνες μπορεί να ανακαλύψετε ότι «πέφτουν». Οι νέες φολίδες κάτω από τις παλιές θα είναι έντονα χρωματισμένες. Βεβαιωθείτε ότι η νεροχελώνα τρέφεται και συμπεριφέρεται κανονικά. Πάντως εάν υπάρχει οποιοδήποτε σημάδι αίματος ή η χελώνα εμφανίζει σημάδια ατονίας ή αποχής από το φαγητό, αναζητήστε τη συμβουλή κτηνιάτρου αμέσως.